“อย่าดิ้นเลยนะครับ เบญ ขอผมกอดเบญ ให้หายคิดถึงหน่อยนะครับ” “ก็คุณคีย์…” เบญญาภาพึมพำอ้อมแอ้ม ใบหน้ายิ่งแดงจัด แถมลามไปถึงเนื้อตัวของเธอด้วย “ทำไปแล้วยิ่งกว่ากอดนี่คะ” “ตอนนี้ผมขอกอดเฉยๆ นะครับ รับรองเลยว่าจะไม่ทำอะไรเบญแล้วนะ” ชายหนุ่มว่าก่อนจะอมยิ้ม แม้ว่าร่างเนียนนุ่ม ที่ซบกับอกเขาอยู่ตรงนี้ แทบจะไม่มีอะไรขวางกั้นเลยก็ตามที หากแต่เขาก็ระงับใจไว้ได้อย่างดี เขาขอเพียงกอดเธอไว้เท่านั้น เขาก็มีความสุขมากพอแล้ว เวลาที่ห่างหายไปของเธอและเขา เวลาที่ต้องห่างกัน ความไม่เข้าใจในกันและกัน ความอึดอัดกลัดกลุ้มกับอุปสรรคนาๆ ที่ต้องฟันฝ่า เหมือนจะละลายหายไปจากหัวใจเขาและเธอ ผ่านความอบอุ่นละมุน ในอ้อมกอดของกันและกันเท่านั้นเอง