“คำดั้ว” จาก “โสกไผ่ใบข้าว” มาสู่ “ลมแล้งเริงระบำ” ยามสิ้นฝนดอกไม้หลากสีทยอยบานทั่วหมู่บ้านชาวอีสานถึงคราหาอยู่หากินอย่างสอดคล้องกับภาวะแวดล้อมและจารีตประเพณี วิถีชีวิตอันงดงาม และดำรงมั่นท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงที่ถาโถมตลอดมา