จะทำยังไงเมื่อโคแก่อย่างเขากำลังหลงรักแม่เนื้อหอมเข้าอย่างจัง แถมเธอยังถูกใจเขาไปหมดซะทุกอย่าง ไม่มีทางเสียละที่เขาจะปล่อยเธอไปให้ใคร ยังไงๆ เขาก็จะต้อนเธอให้มาอยู่ในกรงรักของเขาให้ได้ “เอ่อ ยังไงพี่ราม เรียกพลอยเฉยๆ ก็ได้นะคะ” ทักท้วงด้วยรู้สึกไม่ชินนัก เพราะปกติจะมีแต่คุณย่าและก็ผู้ใหญ่ท่านอื่นๆที่เรียกเธอว่าหนูพลอยเท่านั้น พอมาได้ยินคำเรียกนี้จากคนตัวโต ก็รู้สึกแปลกๆ “ทำไมละคะ หนูพลอย น่ารักดีออกค่ะ พี่ชอบ” เสียงทุ้มจงใจเรียกชื่อหญิงสาวอย่างอ่อนหวาน สายตาแพรวพราวยามเรียกขานชื่อเธอ ทำให้พลอยรดาเขินอาย จนแก้มแดงระเรื่อ “ก็.. มันดูเหมือนผู้ใหญ่เรียกเด็กเลยนี่คะ พลอยไม่ชิน พี่รามยังดูไม่แก่ขนาดนั้นซะหน่อย” จะให้เธอบอกได้ยังไงละ มันฟังดูเหมือนเวลาผู้ชายแก่ๆหรือเสี่ยเรียกสาวๆ ที่เลี้ยงไว้ว่าหนู เหมือนที่เคยบังเอิญได้ยินมาเวลาสาวรับใช้นั่งดูทีวี “ขอบคุณนะคะ ที่บอกว่าพี่ยังดูไม่แก่ 12 ปีพี่ว่ากำลังดีเชียวละ” นัยน์ตาพราวระยับอย่างถูกใจที่ได้ยินว่า เขาไม่แก่ไปนักสำหรับเธอ แต่ถึงเธอจะว่าเขาแก่เขาก็ไม่สน ในเมื่อเขาอยากกินหญ้าอ่อนขึ้นมาใครก็มาห้ามเขาไม่ได้ “คะ.? ” หน้าหวานเอียงคอมองอย่างสงสัย 12 ปีอะไร “ก็อายุเราไงคะ เราห่างกัน 12 ปีพอดีเลย พี่ว่ากำลังดี หนูพลอยเห็นด้วยกับพี่ไหมคะ”