"เตรียมเสื้อกันหนาวมาหรือเปล่า" แนทตี้ที่นั่งใส่หูฟังอยู่เบาะเกือบจะหลังสุดขมวดคิ้ว ไม่ได้ยินที่วินถาม วินดึงหูฟังออก แล้วถามอีกครั้ง "เตรียมเสื้อกันหนาวมาหรือเปล่า" "เอามาอยู่ในกระเป๋า" กลางคืนค่อนข้างเย็น ยังดีที่เธอยังฉลาดเอาหมอนผ้าห่มมาด้วย "หนาวจัง" แนทตี้ทำท่าหนาวสุดฤทธิ์เรียกร้องความสนใจจากวิน เขานั่งลงข้างๆ แนทตี้ แล้วเอื้อมมือไปปิดช่องแอร์ แนทตี้ซุกตัวเข้ากับอกอุ่นอย่างคิดถึง วินใจเต้นโครมคราม เขาเองก็คิดถึงเธอแทบขาดใจ "กอดหน่อยสิ หนาวนะ" แนทตี้เงยหน้าขึ้นมาอ้อน เป็นเพราะคนอื่นหลับกันหมดแล้วทำให้ทั้งรถค่อนข้างเงียบ ยังดีที่เธอนั่งท้ายๆ แถวที่ไม่มีคน เบาะข้างหน้าว่างอยู่สองเบาะ วินเล่นตัวไม่ยอมกอด แนทตี้เบียดตัวเข้าไปอีก "ไม่คิดถึงเหรอ" เสียงหวานๆ ถามที่ข้างหู วินใจสั่นเหงื่อซึม แนทตี้เอื้อมมือไปกุมมือหน้าก่อนไว้อย่างโหยหา "เมื่อไหร่จะหายโกรธ" เสียงนั้นแผ่วเบาจนคนฟังใจหาย วินจับหน้าแนทตี้ที่น้ำตาไหลออกจากตาคู่สวย "พี่เคยบอกแล้วว่าห้ามร้องไห้ พี่ไม่ชอบ" วินดุ "ก็ใจร้ายทำไมล่ะ" แนทตี้ตัดพ้อ