ข้าวสวยหญิงสาววัย 21 ปี เธอกำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 3 ในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งเพื่อนสนิทของเธอมีแค่คนเดียวนั่นก็คือพริ้งเพื่อนของเธอและพริ้งก็เป็นแฟนกับพี่ชายของเธอ “ข้าวสวยแกรู้หรือเปล่าว่าเมื่อคืนพี่ข้าวปั้นไปไหนได้กลับบ้านหรือเปล่าทำไมฉันโทรไปไม่เห็นรับสายของฉันเลย” พริ้งถามข้าวสวยด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง “พี่ปั้นก็นอนอยู่ที่บ้านนะ สงสัยพี่ปั้นนอนเร็วเลยแกอย่าคิดมากไปเลยไปเรียนกันดีกว่า” ข้าวสวยตอบพริ้งแต่นั่นไม่ใช่เรื่องจริงเพราะที่จริงแล้วพี่ชายของเธอไม่ได้กลับมานอนที่บ้านแต่ข้าวสวยก็ไม่รู้ว่าข้าวปั้นไปนอนที่ไหน พริ้งยังคงไม่หายสงสัยอยู่ดีเธอจึงขอไปนอนกับข้าวสวยโดยที่ไม่บอกข้าวปั้นว่าเธอจะไปนอนกับข้าวสวยที่บ้าน พริ้งมานอนที่บ้านกับข้าวสวยเธอก็นอนที่ห้องของข้าวสวยแต่จิตใจของเธอก็ยังคงรอว่าข้าวปั้นจะกลับมาเมื่อไหร่เธอจะได้ออกไปเซอร์ไพรส์ข้าวปั้นแต่ยิ่งรอก็ยิ่งดึกก็ไม่เห็นวี่แววของข้าวปั้นจะกลับมาบ้านสักที พริ้งจึงตัดสินใจโทรหาข้าวปั้นด้วยความอยากรู้ “พี่ปั้นนอนหรือยังคะ ไม่เห็นโทรมาราตรีสวัสดิ์พริ้งเลย” พริ้งถามข้าวปั้นอย่างใจเย็น “พี่พึ่งอาบน้ำเสร็จกำลังจะนอนแล้วล่ะ พริ้งก็นอนได้แล้วอย่านอนดึกนะพี่กำลังจะปิดไฟนอนแล้ว” ข้าวปั้นบอกกับพริ้งแต่อยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงเล็ดลอดเข้ามาในสายที่พริ้งกำลังคุยกับข้าวปั้น “เสียงใครคะพี่ปั้น” พริ้งที่ได้ยินเสียงผู้หญิงก็รู้ทันทีว่าข้าวปั้นกำลังอยู่กับผู้หญิงอื่นแน่นอน “เสียงยัยข้าวสวยไงเมื่อกี้เดินผ่าหน้าห้องไม่รู้พูดอะไรเสียงดัง” ข้าวปั้นยกมือปิดปากหญิงสาวที่เป็นชู้ของเขาให้หยุดพูด “ถ้าอย่างนั้นก็แค่นี้แหละค่ะ” พริ้งวางสายจากข้าวปั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนข้าวสวยต้องรีบเข้ามาปลอบใจเธอทันที “มันคงจบแล้วข้าวสวยพี่ชายของแกกำลังโกหกฉัน ฉันมันโง่ที่หลงเชื่อผู้ชายห่วย ๆ อย่างนั้น” ข้าวสวยร้องไห้ฟูมฟายเธอรักข้าวปั้นมากเธอกับข้าวปั้นคบกันมาสามปีตั้งแต่ที่เธอเรียนอยู่ชั้นปีที่ 1 แต่ข้าวสวยไม่ยอมให้ข้าวปั้นแตะเนื้อต้องตัวของเธอทำให้ข้าวปั้นต้องไปหาสาวอื่นมาปรนเปรอความต้องการของเขา “แกใจเย็น ๆ นะยังไงฉันก็จะอยู่ข้างแกอย่างนี้ตลอดนะ” ข้าวสวยกอดปลอบใจพริ้ง “ข้าวสวยฉันอยากไปหาอะไรดื่มหน่อย วันนี้ฉันคงนอนไม่หลับแกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” พริ้งชวนข้าวสวยให้ไปดื่มเป็นเพื่อน “ถ้าแกต้องการอย่างนั้นฉันก็ไปเป็นเพื่อนแกได้ก็ฉันพูดแล้วไงว่าฉันจะอยู่ข้างแกเสมอ” ข้าวสวยกอดพริ้งไว้แน่น ทั้งสองเป็นเพื่อนที่รักกันมากเข้าใจกันทุกอย่างและความรักครั้งนี้ของพริ้งกับข้าวปั้นก็มาจากข้าวสวยนั่นเอง พริ้งกับข้าวสวยมาที่สถานบันเทิงแห่งหนึ่งข้าวสวยขอแม่ก่อนจะมาแม่ของข้าวสวยจึงให้คนรถของที่บ้านมาส่ง พริ้งกับข้าวสวยสั่งเครื่องดื่มมาดื่มด้วยกันจนพริ้งนั้นเมาจนแทบจะพูดไม่รู้เรื่องเธอเอาแต่ร้องไห้แล้วก็เพ้อถึงแต่เรื่องของเธอกับข้าวปั้นในช่วงระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา