ถ้ายังพอจําได้ ตอนที่เรายังเด็ก อายุประมาณนิโกลานี่ละ คงไม่มีที่ไหนที่ทั้งอยากไปและไม่อยากไปเท่าโรงเรียนอีกแล้ว ก่อนออกจากบ้านหรือก่อนเข้าโรงเรียน เราอาจจะรู้สึกเศร้าเหลือเกิน เหมือนโลกนี้ช่างมืดมน แต่พอก้าวเท้าเข้าไปและเจอ เพื่อนๆที่เล่นกันอยู่เท่านั้นละ ทุกอย่างที่บ้านก็เทียบไม่ติดเลย . ในเล่มที่สองนี้ นิโกลาจะพาเราย้อนกลับไปในวัยที่เราเล่นกับเพื่อนได้ อย่างไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ช่วงเวลาที่เรื่องที่น่าเครียดที่สุดคือ ตอนที่กลัวแม่ว่าเพราะทําเสื้อเปื้อนไปทั้งตัว ลองอ่านดู แล้วจะพบว่านิโกลาเป็นเด็กที่แสนจะกวนประสาท แต่ไม่รู้ทําไมเราถึงโกรธเขาไม่ลงและรักเขาสุดๆเลย