พริ้งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ขับรถออกมาจากบ้านโดยที่เธอไม่ได้บอกใครเลยว่าเธอจะไปไหน หน้าห้องของอัศวินมีความวุ่นวายที่เกิดจากความเข้าใจผิดเล็กน้อย "คุณคะเข้าไปไม่ได้นะคะคุณไม่ได้นัดคุณอัศวินไว้ดิฉันต้องแจ้งก่อนถึงจะเข้าไปได้ค่ะ" เสียงเลขาร้องห้ามคนตัวเล็กที่พยายามจะเข้าไปในห้องของอัศวิน "ทำไมพริ้งจะเข้าไปไม่ได้ค่ะ" ปรางเลขาของอัศวินถูกเจ้านายย้ำตลอดว่าถ้ามีแขกในห้องที่เป็นผู้หญิงห้ามให้ใครเข้าไปเด็ดขาดเพราะเคยเกิดเหตุการณ์รถไฟชนกันจนเกิดการทะเลาะวิวาทตบตีกันจนอัศวินโดนใบเตือนจากพ่อของเขาไปแล้วสองครั้งเพราะเหตุนี้ปรางจึงไม่ยอมให้พริ้งเข้าไปง่ายๆ นั่นเอง "ให้พริ้งเข้าไปหาพี่วินนะคะคุณพี่เลขาสุดสวย" พริ้งเป็นคนที่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุยิ่งปรางห้ามเธอเท่าไรเธอยิ่งอยากรู้ให้ได้ว่ามีอะไรในห้องถึงต้องห้ามไม่ให้เธอเข้าไป ปรางโดนชมเข้าหน่อยก็เคลิ้มจนเผลอปล่อยให้พริ้งเปิดประตูเข้าไปได้ "ขอบคุณค่ะที่ชมว่าปรางสวย"ปรางมัวแต่เขินอายพอหันมาอีกทีพริ้งกำลังเอื้อมมือไปเปิดที่ประตูเรียบร้อยแล้ว ภายในห้องตอนนี้ลิลลี่โอบรอบคออัศวินไว้แล้วยื่นหน้าเข้าใกล้หวังจะจูบอัศวินแต่โชคยังดีอัศวินพยายามแข็งขืนไว้เพราะเขาไม่อยากสานสัมพันธ์ต่อในจังหวะนั้นเองพริ้งก็เปิดประตูพรวดเดียวเธอก็มายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของอัศวินซึ่งปรางก็ตามมาติดๆ "กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด " พริ้งกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่น ทั้งอัศวินกับลิลลี่ก็ผละออกจากกันทันทีปรางได้แต่ยืนปิดปากพร้อมยอมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นเพราะเธอคิดว่าเธอน่าจะโดนไล่ออกแน่แน่ "เธอเป็นใครแล้วเข้ามาที่ห้องทำงานของพี่วินได้ไง"ลิลลี่เดินไปพูดกับพริ้งอย่างเหยียดๆ "ใครก็ได้แต่น่าจะสำคัญกว่าเธอ" พริ้งตอบกลับลิลลี่อย่างเจ็บแสบไม่น้อย "เธอก็เหมือนกันรู้ทั้งรู้ว่าพี่วินมีแขกเธอปล่อยให้คนอื่นเข้ามาได้อย่างไร" ลิลลี่ต่อว่าปราง "ปรางห้ามแล้วนะคะคุณวิน"ปรางพยายามบอกกับอัศวิน "โอเคผมนัดเธอมาเองแหละ" อัศวินพูดขึ้นจนทำให้ลิลลี่หน้าเหวอไปเลยทีเดียว "วินกล้านอกใจลิลลี่ได้ยังไงคะ" ลิลลี่ไม่รู้ว่าพริ้งเป็นใคร " นอกใจอะไรล่ะลิลลี่นี่มันน้องสาวผมที่เพิ่งเรียนจบกลับมาจากต่างประเทศผมนัดน้องมาทานข้าวเที่ยงด้วยคุณไม่ใช่เหรอที่ผมไม่ได้นัด"อัศวินได้ข้ออ้างในการไม่ต้องไปทานข้าวกับลิลลี่ "ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ"อัศวินบอกกับลิลลี่ "ได้ไงค่ะพี่วิน" ลิลลี่เริ่มไม่พอใจ "ถ้าคุณยังไม่เข้าใจ ปรางเรียก รปภ. " " ลิลลี่กลับก็ได้ค่ะ"ลิลลี่สะบัดก้นออกไปอย่างไม่พอใจ ในจังหวะที่ลิลลี่เดินผ่านไปพริ้งก็ได้กระซิบที่ข้างหูลิลลี่ว่า" พี่วินของฉัน หุหุ" พริ้งพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ย เมื่อลิลลี่ออกไปปรางออกไปเหลือแค่อัศวินกับพริ้งเท่านั้นพริ้งกำลังจะโดนมรสุม " ใครอนุญาตให้พริ้งเข้ามาในห้องพี่ถ้าพี่มีแขกสำคัญเขาก็คงหาว่าพริ้งไม่มีมารยาทไม่มีพ่อแม่สั่งสอน"อัศวินบ่นให้พริ้งชุดใหญ่ " ก็ใช่ไงคะพริ้งไม่มีพ่อแม่สั่งสอน" พริ้งถึงกับน้ำตาไหลกับคำนี้ อัศวินเห็นดังนั้นก็รู้สึกผิดที่พูดแรงไปกับพริ้ง "พี่ขอโทษพี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหยุดร้องนะ"อัศวินทนเห็นพริ้งร้องไห้ไม่ได้จึงเดินเข้าไปปลอบด้วยการกอด "หยุดร้องนะพี่ขอโทษ" อัศวินกอดปลอบน้องสาวแต่ในใจของเขากับเต้นแรงจนแทบจะทะลุอกออกมาแล้ว "ฮึก ฮึก ฮึก ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ " พริ้งยังคงร้องไห้ในอ้อมกอดของอัศวินที่จริงแล้วเธอไม่ได้เสียใจขนาดนั้นเพียงแค่เธออยากรู้ว่าพี่ชายของเธอห่วงเธอแค่ไหนซึ่งก็เป็นไปตามคาดพี่ชายของเธอก็ห่วงเธอมากๆ