‘อย่าฆ่าเขา! ได้โปรด!’ ‘ขอร้องเถอะค่ะ ได้โปรดไว้ชีวิตเขาด้วย’ ‘ปัง!’ “ไม่!!!!!!” “อย่า!!!!!!” ร่างหญิงสาวถูกกระชากขึ้นมา พร้อมกับอ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดแน่นอย่างหวงแหน เสียงสะอื้นและน้ำตาที่ไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก ทำให้เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาเปียกชุ่ม “น้ำมนต์... น้ำมนต์ของฉัน ไม่ต้องกลัวที่รัก ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่แล้ว ฉันมาหาเธอตามสัญญาแล้วที่รัก...” น้ำเสียงอ่อนโยนฟังดูคุ้นเคยกระซิบแผ่วข้างหูครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ชลธารค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา พร้อมกับหยดน้ำใส ๆ ไหลออกมาจากหางตาราวกับไข่มุกหลุดร่วง เสียงสะอื้นดังผะแผ่วน่าสงสาร แววตาเต็มไปด้วยความสับสนระคนเสียใจอย่างสุดซึ้ง ทัตสรวงรู้สึกปวดหนึบไปทั้งใจ ปลายนิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาอย่างอ่อนโยน ภาพคนรักในอ้อมกอดชุ่มโชกไปด้วยเลือดในอดีตชาติผุดขึ้นมาจากความทรงจำที่ไม่เคยลบเลือน