พริบตานั้นที่ทะลุมิติข้ามผ่าน นางก็จำต้องอยู่ในร่างของหญิงสาวไร้ประโยชน์ ไม่แม้แต่ฝึกปรือลมปราณได้ ใบหน้าเสียโฉมไม่เหลือดี รูปร่างปล่อยปละอ้วนท้วน ชื่อเสียงต่อสาธารณชนจัดเข้าขั้นเลวร้าย ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเด็กชายตัวน้อยที่เอาแต่ร้องเรียกแม่อยู่เบื้องหลังของนาง เหลิงหยุนเจียวเหม่อมองแห่งไพ่ความเสียเปรียบในมือเหล่านั้น พินิจคำนวณแต้มต่อที่ยังพอมี และโชคดีนักที่นางยังมีระบบห้วงมิติจากชีวิตก่อนหน้าติดตัวมาด้วย อาศัยไพ่เด็ดใบนี้ย่อมสามารถพิชิตอุปสรรคบนเส้นทางตรงหน้าได้ หลอมสร้างชุดเกราะออกศึก หลอมกลั่นโอสถวิเศษ ชำระเส้นเอ็นและตัดแต่งไขกระดูกให้บริสุทธิ์ จากนั้นค่อยเริ่มต้นฝึกปรือลมปราณตั้งแต่นับหนึ่งใหม่ ทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อล้างแค้นความอัปยศ รับชายอัปลักษณ์จากข้างทางให้มาเป็นองค์รักษ์พิทักษ์นางและลูกชาย ยามเหงาเบื่อหน่าย นางก็มักจะกลั่นแกล้งชายอัปลักษณ์ผู้นั้น บ้างก็เล่นกับสัตว์เลี้ยงวิญญาณ ไม่ก็เลี้ยงดูลูกชายที่รักของตนเอง แต่แล้ววันหนึ่ง เหลิงหยุนเจียวก็บังเอิญค้นพบความจริงที่องครักษ์เจ้าเล่ห์เก็บซ่อนเอาไว้ ยังมิทันตั้งตัวประคองสติใดๆ กลับปรากฏคมมีดสีเงินสะท้อนแวววับทับทาบอยู่บนคอหอยของนาง ร่างทั้งร่างของหญิงสาวสั่นเทาเล็กน้อย แท้ที่จริงแล้ว องครักษ์ใบหน้าอัปลักษณ์ที่ว่ากลับหล่อเหลาและดูเย็นชาจนน่ากลัว : “นายหญิง ครั้นหนึ่งเราเคยต้องแสร้งเล่นละครเป็นคู่สามีภรรยาจอมปลอม แต่ไฉนพวกเราจึงไม่ลองมาเป็นคู่สามีภรรยากันจริงๆ เล่า?” เหลิงหยุนเจียวแทบอยากจะร้องไห้ แต่ทว่าไม่มีน้ำตา ปรารถนาจะผลักใบมีดเล่มนั้นให้พ้นคอ : “เจ้าวางสิ่งนี้ลงก่อนเถิด ระวังผีผลักบาดคอผู้อื่นเข้า” ไหนเลยคนตรงหน้าจะฟัง เขายิ่งกดคมมีดแนบชิดติดคอหอยของนาง “หากมิใช่เพราะกลัวว่าที่ภรรยาในอนาคตจะหนีไป ข้าผู้นี้หรือจะกล้าทำเรื่องเสียมารยาทเช่นนี้ได้?”