เมื่อรับลูกเลี้ยงเข้ามาในบ้าน พ่อเลี้ยงอินทรต้องใจสั่น...อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หอมหงส์ เป็นสาววัยสิบแปด น่ารัก ไร้เดียงสา ทว่าความใส...ไร้เดียงสานั่น ซ่อนไว้ด้วยเสน่ห์มารยา ที่เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังใช้เขาเป็นเกมในการทำลาย... โปรยปราย ใจแม้จะโดนแผดเผาด้วยไฟแห่งสำนึกผิดถูก แต่มันก็ถูกดับลงชั่วคราว เมื่อเธอก้มลงจูบเคล้าที่ปากของเขาเบาๆ ก่อนที่อินทรจะพลิกร่างของเธอลงใต้ร่างเขาแล้วเริ่มจูบเธออย่างจริงจัง หอมหงส์ครางเบาๆ กับจูบรับอรุณนั้น เมื่อคืนนั้นระหว่างกันทั้งหวานเผ็ดและดุดัน อินทรเป็นผู้ชายที่คุ้มค่ากับการยอมทอดตัวให้ ทั้งขนาด และลีลาของเขา มือของเธอลูบไล้ไปตามกายแกร่งของเขา เลื่อนลูบลงไปหาสิ่งที่ทำให้เธอเสียวซ่านจนติดจำ...เขามีของดีจริงๆ นังแม่เลี้ยงของเธอได้แต่สิ่งดีๆ เธอควรจะยึดเขาไว้กับตัวเองเสียดีไหมนะ? “อืม...ป๊าขา” “หงส์ ยะ อย่า พอก่อน ผมว่าเราควร อืม...หงส์จ๋า” เขาครางเมื่อมือของเธอกำลังเลื่อนไล้ลงไปตามผิวกายแกร่งเนียนของตน เธอกำลังจะทำให้เขาตบะแตกอีกแล้ว เด็กร้ายกาจ “พอทำไมคะ ป๊าขา...หงส์อยาก...กินป๊า”