“งามสิ..นางงามมาก ทั้งดีและงามเลิศกว่าเจ้าหลายขุมนัก เจ้าเทียบนางไม่ติดหรอก” เสี่ยวหริงเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวที่เขารู้จักซ้ำนางยังตามติดเขาแจแต่เด็ก เขาและนางเติบโตมาด้วยกันย่อมรักและผูกพันกันมาก ต่อให้อีกฝ่ายหน้าตาอัปลักษณ์เพียงใด แต่ในสายตาของเขาที่รู้สึกดีต่อนาง ก็ย่อมต้องเห็นว่าอีกฝ่ายน่ารักและงดงามอยู่ดี “อืมอึ...” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้โดยไม่โต้แย้งอีก พลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะลุกขึ้นยืนจัดแจงเสื้อผ้า แล้วหันกายเดินจากไป “นี่! นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ” เขาถามขึ้นเมื่อเห็นนางเปลี่ยนท่าทีกะทันหัน ร่างระหงชะลอฝีเท้า ก่อนหันกลับมาพร้อมกับยิ้มกริ่มดูเจ้าเล่ห์ชั่วร้ายอย่างไรชอบกล ก่อนจะตอบว่า “ข้าก็จะไปหาเสี่ยวหริงที่เจ้ารักน่ะสิ” “เจ้าจะไปหานางทำไมกัน? เจ้า!..เจ้าคิดจะทำอะไรนาง” เมื่อเห็นรอยยิ้มนั่นเขาก็รู้สึกไม่ไว้ใจขึ้นมา เมื่อเห็นสีหน้าร้อนรนของอีกฝ่าย นางก็นึกขำ “เจ้าอยากรู้หรือ? ข้าจะบอกให้ก็ได้ว่า เคล็ดลับการรักษาความงามและชีวิตอมตะของข้าก็คือ...การกินเลือดเนื้อสาวงาม ยิ่งงามมากก็ยิ่งดี นางงามมากใช่หรือไม่ เช่นนั้นนางก็จัดว่าเป็นเหยื่อชั้นเยี่ยมของข้า เจ้าไม่ต้องห่วงข้าจะกินนางไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก เพื่อไม่ให้...การเสียสละของนางสูญเปล่า” ขณะพูดนางยังไม่วายทำท่าหักกระดูกประกอบให้ชายหนุ่มดู จนอีกฝ่ายหน้าซีดเผือด ก่อนร่างนั้นจะหันกายเดินจากไปอย่างสบายอารมณ์ “หยุดนะ! ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายนางเด็ดขาด” พอตั้งสติได้ชายหนุ่มก็ยันกายลุกขึ้นวิ่งตามร่างนั้นไป เพื่อหวังจะหยุดยั้งนาง