“หื้ม อรุณสวัสดิ์ค่ะคนสวย” ลูอิสยิ้ม จับมือนุ่มที่ประคองสองข้างแก้มออก แล้วแนบหน้าลงซุกซอกคอเล็ก กอดก่ายรอบกายบางเอาไว้แน่น ไม่ต่างจากหนูดีที่ยกแขนยกขาพาดร่างหนา “คุณป๋าเป็นอะไรคะ หนูไม่ชอบให้คุณป๋านิ่งเงียบแบบนี้เลย คิดอะไรอยู่บอกกันบ้างสิ ทีหนูยังบอกคุณป๋าทุกเรื่องเลยนะ” มือบางลูบแผ่นหลังหนาแผ่วเบา เช้านี้เป็นเช้าแรกที่ตื่นขึ้นมาแล้วคุณป๋าของเธอมีอาการผิดแปลก ดูไม่ใช่ตัวของตัวเองยังไงก็ไม่รู้ “คุณป๋ากลัวว่าจะมีใครมาแย่งเมียของคุณป๋าไป” ลูอิสพูดเสียงแผ่ว กอดรัดรอบตัวบอบบางแน่นจนแทบจะหลอมร่างเข้าด้วยกัน “โธ่! คุณป๋าคิดมากเกินไปแล้วนะคะ นึกว่าเครียดเรื่องอะไรแต่เช้า ไหนลองบอกมาสิคะว่าตอนนี้ในหัวกำลังคิดอะไรอยู่อีก เก็บเอาไว้คิดคนเดียวแล้วมันจะพาลทำให้เราไม่มีความสุขนะคะ คิดอะไรกังวลอะไรเราควรที่จะบอกกันตรงๆนะคะ” หนูดีดันใบหน้ากังวลของคนคิดมากให้เงยขึ้นมา แล้วกดจมูกลงบนข้างแก้มสากแรงๆ ใครจะมาแย่งเธอไปได้ในเมื่อเธอไม่เคยคิดที่จะตีจากอ้อมกอดอุ่นๆนี้ไปหาผู้ชายคนไหนอีก “ก็มันอดคิดไม่ได้นี่นา หนูโตขึ้น สวยสะพรั่งขึ้น เป็นสาวเต็มตัวมากขึ้นทุกวัน ส่วนคุณป๋ามีแต่แก่ลงเรื่อยๆ อีกหน่อยคงสู้พวกที่หนุ่มกว่าไม่ได้ คุณป๋าก็กลัวว่าหนูจะเบื่อผัวที่แก่กว่าถึงสิบห้าปีเข้าสักวันหนึ่ง ยิ่งไปเรียนมหาลัยก็ได้พบเจอคนอีกมากมาย มีผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันเข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวเต็มไปหมด วันดีคืนดีเกิดพวกนั้นมันทำให้หนูหวั่นไหวขึ้นมา คุณป๋าคง…อื้อ” ลูอิสยังไม่ทันจะพูดจบมือนุ่มก็ปิดปากเอาไว้เสียก่อน “ถ้ากังวลขนาดนี้ทำไมตอนที่อยากได้หนูเป็นเมีย ไม่คิดให้เยอะกว่านี้ล่ะคะ มากังวลตอนนี้ทำไมกัน” หนูดีลองหยั่งเชิงถาม ปล่อยมือที่ปิดปากออกเพื่อให้คนคิดมากได้ตอบคำถาม ทีตอนเจอกันครั้งแรกยังไม่เห็นจะคิดอะไรมากเลย ประกาศซะโจ่งแจ้งว่าจะเอาเธอทำเมีย ทั้งที่เขาเป็นถึงเจ้าของโรงเรียน ส่วนเธอเป็นเพียงนักเรียนที่อายุเพิ่งจะสิบเจ็ดปีเท่านั้น “ถ้ามัวแต่คิดมากก็ไม่ได้มาเป็นเมียน่ะสิ อยากได้อะไรแล้วต้องรีบคว้าเอาไว้มาเป็นของตัวเอง รอไม่ได้หรอกเดี๋ยวมีหมาตัวผู้มาแย่งไป ตอนแรกก็ไม่ค่อยกังวลอะไรหรอก แต่พอรู้ว่ามีผู้ชายมาขายขนมจีบหนูแทบทุกวันก็อดคิดไม่ได้” เสียงห้าวพูดเสียงขุ่น สีหน้ายังไม่คลายกังวลแต่อย่างใด