จะสายไปไหมหากเขาจะเปลี่ยน เปลี่ยนจากพนันร้ายที่ทำลายหัวใจเธอจนย่อยยับ แปรเปลี่ยนเป็นพนันรักร้อยรัดหัวใจของเธอให้อยู่กับเขาไปตลอดกาล... "ฮึก...ไหมฝัน...ฝันถึงวันนั้น..." “...” "ไหมนอนอยู่บนพื้นหญ้า ฝนตกลงมา ฟ้าร้องเสียงดัง...ฮึก...ไหมมองหาพี่ภูมิ อยากให้พี่ภูมิปลอบ...ฮึก..." "..." "เหมือนทุกครั้งที่กลัว...แต่วันนั้นไม่มีพี่ภูมิ ร้องยังไงพี่ภูมิก็ไม่มา...ฮือ..." "ไหม..." เขารู้ดีว่าเธอหมายถึงวันไหน อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้ฝนตกเหมือนวันนั้นเธอจึงฝันร้ายขึ้นมา "ไหมอยากจะวิ่งหนีหาที่ที่ตัวเองรู้สึกปลอดภัย แต่ร่างกายมันเจ็บไปหมด...เจ็บจนขยับไม่ได้...ไหมกลัว...ร้องหาพี่ภูมิ ร้องหายาย แต่ไม่มี...ไหมไม่ใครมีเลย...ไม่มีสักคน...ฮึก..." "พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไหมจ๋า..." ภูมินทร์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ความรู้สึกผิดท่วมท้นเท่าทวีเมื่อรับรู้ถึงความหวาดกลัวของเธอ "ไหมร้องตั้งนาน จนไม่มีเสียง...ได้ยินแต่เสียงน่ากลัว แล้วไหมก็นึกขึ้นได้...ไหมไม่มีแล้ว ไหมไม่มียายอีกแล้ว...ไหมไม่มีพี่ภูมิอีกแล้ว...ฮึก...พี่ภูมิทิ้งไหม...ไม่รักไหม...ฮือๆ" "คนดี พี่ขอโทษ...พี่รักไหมนะคะ จะไม่มี...พี่จะไม่ทำอีกแล้วพี่สัญญา” ภูมินทร์กอดเธอแนบแน่น เสียงร้องไห้ของเธอบาดลึกลงไปในใจของเขา น้ำตาที่เปียกชื้นทำให้เขาเจ็บราวกับโดนน้ำกรดแสบร้อนราดลงมาบนใจ ปากหนาพร่ำขอโทษ ลูบหลังและตบเบาๆ ให้เธอคลายหวาดกลัว จนเมื่อเสียงสะอื้นคลายลงภูมินทร์ก็จูบซับน้ำตาให้เธอ ม่านไหมโอบกอดรอบคอเข้าไว้ราวกับจะไม่ยอมให้เขาหนีหายไปไหน ดวงตาปิดลงเมื่อภูมินทร์จุมพิตเปลือกตา จากซ้ายวกมาขวา เคลื่อนต่ำลงมายังแก้มทั้งสองข้าง และจบลงที่ปากอิ่ม "อือ..." เสียงครวญครางของเธอราวกับเสียงดนตรีที่ทำให้ใจภูมินทร์เบิกบาน ปากหนาวนเวียนเคล้าคลึงกลีบปากอิ่ม สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปหยอกล้อลิ้นเล็กที่ส่งมาทักทายเขา "อืม...ไหม" ภูมินทร์ผละออก เมื่อเธอกำลังจะทำให้เขาหยุดตัวเองไม่ได้ เขาไม่อยากรังแกเธอ เพราะไม่รู้ว่าม่านไหมจะโอเคกับมันหรือเปล่า "ไหมรักพี่ภูมิ รักไหมได้ได้หรือเปล่าคะ" จุมพิตอ่อนโยนแตะลงแผ่วเบาบนแก้มสาก ละมืออีกข้างที่โอบรอบคอเขาไล้ลงเบาๆ บนกลีบปากหนา "พี่จะทำให้ไหมรู้ว่าพี่รักไหมมากแค่ไหน" จบคำภูมินทร์ก็ปิดปากอิ่มที่ช่างพูดนั้นเสีย