“พูดกับผมก็ให้เงยหน้าขึ้นมามอง” “ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนค่ะ” เธอพยายามหาวิธีเลี่ยงการอยู่สองต่อสองกับเขา เพราะกลัวว่าเรื่องเมื่อคืนจะเกิดขึ้นอีก และเธอยอมให้มันเป็นเช่นนั้นไม่ได้ อเล็กซานเดอร์รู้ดีว่าเธอกลัวอะไร แต่ท่าทางราวกับลูกกระต่ายตื่นๆ คอยระแวงภัยนั้นก็น่าเกรงน้อยเมื่อไหร่ “กลัวอะไรนักหนา” เสียงทุ้มดังขึ้นเบาๆ และนั้นทำเอาคนฟังเคลิ้ม แต่ต้องดึงสติกลับเข้าร่างโดยเร็ว “ฉันไม่ได้กลัว แต่มีงานต้องทำค่ะ” หวานใจตอบเสียงหลง “งานอะไร” “ก็... ก็ ช่วยตั้งโต๊ะอาหารไงคะ ไม่เคยได้ยินสุภาษิตโบราณเหรอ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเลย” หญิงสาวยกสุภาษิตคำพังเพยของไทยมาอ้าง คล้ายๆ แหนบชายหนุ่มไปในที แต่พ่อคนมากเล่ห์เจ้าแผนการอย่างอเล็กซานเดอร์มีหรือจะสะทกสะท้านกับคำพูดเธอ ไม่เช่นนั้นเขาจะสามารถเป็นนายของคนนับร้อยชีวิตได้อย่างไร “งั้นมาปั้นเด็กกับผมไหมล่ะ”