เสียงเปิดประตูอย่างแรงพร้อมกับร่างบางที่ถลาออกไปด้วยความเร็วจนไม่ได้ระวังตัว ยังผลให้ใบหน้าสวยหวานประทะเข้ากับร่างกำยำอย่างจัง จนเกือบทำให้แก้วน้ำที่อยู่ในมืออีกฝ่ายหล่นลงพื้น “ว้าย!” หญิงสาวอุทานออกมาอย่างตกใจ “นี่คิดจะทำอะไร” ราเวียร์พูดติดตะคอก “ไอ้คนเลว นี่นายจับตัวฉันมาอีกแล้วเหรอ” “โอ้...เจอหน้าปุ๊บก็ด่าผัวเลยนะ” “อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ หลีกไปฉันจะกลับบ้าน” ชลธิชาไม่พูดเปล่ามือเล็กทั้งสองข้างก็ผลักอกแกร่งอย่างแรงเพื่อให้พ้นจากประตู “ผมว่าเราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า” “ไม่!…ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะกลับบ้าน” สิ้นเสียงหวานที่กำลังแวดๆ มือหนาข้างหนึ่งก็กระชากแขนเล็กให้ให้ถลาตามแรงดึงเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น “นี่ฉันเจ็บนะ...ปล่อย!” “ผมพูดกับคุณดีๆ แล้วไม่ฟังเองนี่นา” มาเฟียหนุ่มพูดออกไปพร้อมกับปล่อยมือ “ป่าเถื่อนที่สุดคิดอยากจะจับก็จับมา บ้านเมืองนี้มีกฎหมายนะ ไม่ใช่อยู่ในประเทศของนาย” “จะให้ผมทำยังไงล่ะ ก็มันคิดถึง ‘เมีย’ นี่นา” มาเฟียหนุ่มพูดออกไปสายตาเจ้าเล่ห์ พร้อมกับยื่นหน้าไปหาอีกฝ่ายจนเธอหน้าแดงแป๊ดเหมือนกับสีลูกตำลึงสุกทันที “และอีกอย่างผมไม่ได้เป็นคนจับตัวคุณมา แต่เป็นคนช่วยคุณต่างหาก” ราเวียร์พูดออกไปเพื่อให้ตัวเองดูดีทั้งที่ตอนแรกเขาคิดจะจับเธอมาจริงๆ เพราะสถานการณ์มันพาไปต่างหาก “ช่วยเหรอ?” ชลธิชาหลิวตามองอีกฝ่ายพูดเสียงติดห้วน