“ปะป๊าขา...” เสียงเล็กๆ ของเด็กหญิงวัยสี่ขวบดังขึ้น เรียกสติของ ‘พสุธา’ ให้คืนกลับมาหลังจากเผลอไปสบตากับเจ้าของเสียงตัวกลมที่วิ่งมาอยู่ตรงหน้า สายตาของคนทั้งคู่สอดประสาน ราวกับมีพลังบางอย่างสื่อสารถึงกัน แม่หนูน้อยเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เอื้อมมือมาคว้าข้อมือของเขาพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวสะอาด ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายใครบางคนทำให้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น “หนูอยู่ที่ไหนคะน้องพลอย!!” เสียงดังไล่หลังทำให้แม่หนูน้อยหันขวับ จังหวะเดียวกับที่เธอคนนั้นหันมาเห็นลูกสาวและพ่อของลูก ร่างกายของ ‘พิมพ์ธารา’ ชะงัก เช่นเดียวกับหัวใจที่กระตุกวูบอย่างรุนแรง ไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปคว้าตัวลูก และไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขาให้นานกว่าเดิมทั้งที่อยากทำแทบขาดใจ ******* ใช้ฟ้อนท์ตัวโต เพื่อความสะดวกในการอ่านค่ะ