เพราะก่อเรื่องใหญ่เอาไว้ ราพณ์ ยักษาในวัยกำดัดโอรสองค์เล็กแห่งนครสัตบรรณจึงต้องรับโทษ แบกพระปรางค์! เขาจะพ้นคำสาปก็ต่อเมื่อได้รับความเมตตาจากผู้ที่มีจิตใจอันพิสุทธิ์เท่านั้น แต่ใครจะไปคิดว่าผู้ที่ปลดปล่อยเขานั้นกลับเป็น นังลูกมนุษย์ตัวจิ๋ว ที่ส่งเสียงร้องไห้ได้แสบแก้วหูนัก ยักษ์ขี้หงุดหงิดอย่างเขา ไม่ชอบเสียงแหกปากของเด็กซะด้วยสิ! แต่ยักษ์อย่างเขาเป็นพวก บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระให้สาสม เขาจึงจำต้องตอบแทน 'นาง' ก่อนกลับนครสัตบรรณ แต่การตอบแทนบุญคุณในครั้งนี้กลับไม่ง่ายเอาเสียเลย ก็นางเนื้อ แก้วศิลา เล่นอ้อนขอเขาเป็นแฟน!!! ยักษาเช่นเขาอยากเป็นแฟนกับมนุษย์ซะที่ไหน ................ “เงินทองหินไม่อยากได้จากคุณหรอก เอางี้ หินขอให้คุณมาเป็นแฟนหลอก ๆ ได้ไหมคะ?” “แฟน?” อสุราหนุ่มเลิกคิ้ว “ค่ะ” หญิงสาวยิ้ม “ว่าแต่คุณมีแฟนแล้วหรือยัง ถ้ามีแล้วเรื่องนี้ปล่อยผ่านไป ถือว่าหินไม่ได้พูดก็แล้วกัน” “ข้ายังไม่มีชายา” เอากับเขาสิ! ข้ายังไม่มีชายา ตอบยังกับพระเอกลิเก เขาเล่นตอบแบบนี้เธอจะไปทางไหนได้ล่ะ “เจ้าไม่กลัวที่ข้าเป็นอสูรหรือ?” “คุณไม่ได้มีเขี้ยวมีเล็บ ไล่จับคนกินสักหน่อย ต่อให้คุณเป็นยักษ์จริง หินก็จะอ้อนขอความรักจากคุณ” หญิงสาวยักคิ้วให้อย่างทะเล้น ทั้งยังเท้าคางมองเขา “เรามาเป็นแฟนกันนะคะ” “เจ้ายังรู้จักข้าน้อยไป แก้วศิลา...” หญิงสาวสบตาเขา เธอจ้องมองไม่หลบสายตาอย่างประเมินว่า ผู้ชายคนนี้จะสักเท่าไหร่เชียว เธอรู้แค่ว่าเขาเป็นคนแปลกที่น่าคบหาเท่านั้น สัญชาตญาณบอกเธอว่า เขาเป็นคนที่ไว้ใจได้ และเขาจะไม่มีวันทำร้ายเธอ ซึ่งเธอเชื่อมั่นแบบนั้น “คุณเองก็ยังรู้จักหินน้อยไป หินไม่ได้บังคับนะ แต่ถ้าได้รับความสมัครใจจากคุณจะดีมาก ๆ ” ยิ้มอย่างมีเลศนัยแก้วศิลาก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารพร้อมกระเป๋าสะพาย เธอเดินไปใกล้เขา ยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหู “หวังว่าคุณจะไม่ทำให้หินผิดหวัง หมดเวลาของหินแล้ว ขอบคุณสำหรับดินเนอร์ที่วิเศษค่ะ” จุ๊บแก้มเขาไปหนึ่งทีแก้วศิลาก็เดินจากมา