ใบหน้าคมเข้มเรียบเฉย แต่ในชั่วขณะหนึ่งดวงตาคมฉายแววลุ่มลึกจนยากจะเห็นก้นบึ้ง “ถ้าเจ้าต้องการเที่ยวเล่นที่ตลาด เช่นนั้นเจ้าไม่ลองอ้อนวอนข้าดูล่ะ” กู่ไป๋อวี้กะพริบตาปริบๆ ทวนคำอย่างโง่งม “อ้อนวอนท่าน?” เจ้าเสวี่ยซานขยับเข้ามาใกล้อีกนิด “หากเจ้ายังได้ยินไม่ชัด ข้าจะบอกให้ฟังอีกรอบ อ้อนวอนข้า แล้วข้าจะอนุญาตให้เจ้าออกไปเที่ยวตลาดตามแต่ใจเจ้า” พอได้ยินคำว่า ‘อนุญาต’ ดวงตาที่ฉายแววหงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งขุ่นเคือง “ท่านมีสิทธิ์อะไรมาห้ามข้า!” นางประท้วง ตรงกันข้ามกับท่าทางดื้อรั้น ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ตลาดมีทั้งขนมหวาน หย่างช่วน (เนื้อแกะเสียบไม้ย่าง) ไม่เพียงแค่นั้น ยังมีถังหูลู่ที่เจ้าชอบ” คำพูดของเขาทำให้นางฉุกใจคิด “แล้วท่านจะให้ข้าอ้อนวอนท่านอย่างไร...” พูดได้เพียงเท่านั้น นางเลื่อนสายตาจับจ้องปลายนิ้วชี้ของอีกฝ่ายที่ค่อยๆ เคลื่อนไปแตะริมฝีปากบางเฉียบของตนเองอย่างแฝงนัย ทันใด ใบหน้าเล็กแดงก่ำด้วยความอุธัจ ทั้งยังเริ่มมีท่าทีตะลึงลานแล้ว “หะ... หา?! ท่านหมายถึงให้ข้า... จะ... จูบท่านน่ะหรือ!?” ไม่ได้! นางเป็นสตรีมีชาติตระกูลจะจูบเขาได้อย่างไร เขาบ้าไปแล้ว! บุรุษหนุ่มเลิกคิ้วสูง มองดูสาวน้อยตรงหน้ากำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตนเอง ดวงตาสีดำสนิทฉายแววขบขันระคนลุ่มลึก “เจ้าจะอ้อนวอนข้าเพื่อแลกกับอิสรภาพหรือเลือกเดินทางกลับสำนักสุดแท้แต่เจ้า ถ้าให้ข้าคำนวณเวลา อีกไม่ช้าบิดาของเจ้าคงส่งคนมาตามเจ้ากลับแล้วกระมัง” กู่ไป๋อวี้มองดูสีหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่มด้วยความตระหนกหนักกว่าเดิม ก่อนจะแทนที่ด้วยความกระดากอาย “กะ... ก็ได้... ข้าจะจูบท่านก็ได้” นางสูดหายใจเข้าลึก เอื้อมมือออกไปตวัดรอบคอแกร่ง จากนั้นปิดตาแน่นทำปากยู่ โน้มตัวไปข้างหน้าช้าๆ บุรุษหนุ่มจ้องมองดวงหน้าเล็กที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้าหา ลมหายใจหอมหวานของนางอยู่ใกล้ใบหน้าเขาไม่ถึงคืบ ดูเหมือนความคิดของนางจะเรียบง่ายมาก คิดเพียงแค่ว่าเอาริมฝีปากแตะริมฝีปากของเขาแล้วทุกอย่างก็จบอย่างนั้นหรือ นางจะรู้หรือไม่ว่าการจุมพิตคือสิ่งใด ที่สำคัญ การที่นางจูบก็เท่ากับเลือกอิสรภาพมากกว่าเป็นห่วงอาการของเขา สิ่งนี้ทำให้บุรุษหนุ่มหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ไม่รู้จะทำเช่นไรกับเด็กคนนี้ดี... หลังจากจ้องมองนางอยู่นาน จังหวะที่ริมฝีปากของนางกำลังจะแตะสัมผัสกับริมฝีปากของเขา พลันนั้นเขาโน้มตัวไปข้างหลัง ตัดสินใจหลบหลีกจุมพิตของนางเสียเอง! เขาไม่คิดจะให้นางจูบเขาจริงๆ หรอก!!!