“ใจคอจะยืนแก้ผ้าให้ผมดูอยู่แบบนี้หรือไงล่ะคนสวย ถ้าตั้งใจอย่างนั้นก็ช่วยหันหน้ามาทีเถอะ เพราะข้างหน้าคงน่าชมน่ามองมากกว่าข้างหลังนะผมว่า” “บ้าหรือไง อะไรทำให้คุณคิดเช่นนั้น” คนที่กำลังได้รับความอับอายมากขึ้นกว่าเดิมนั้นเปล่งเสียงแหวตวาดแว๊ดใส่คนที่พูดจาไม่เข้าหูแต่เช้าตรู่แบบนี้ “อ้าว!!! ก็คุณเองนั่นแหละที่ทำให้ผมคิด มีอย่างที่ไหนอยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาเดินแก้ผ้าให้ผมดูซะอย่างนั้น นี่คนสวยถ้าคิดจะยั่วกันก็เดินเข้ามาใกล้ๆ ผมจะได้ดูให้จะๆ ไปเลย” “เสื้อผ้าของฉันอยู่ที่ไหนคะ” “ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคร้าบ ก็คุณถอดเองนี่คนสวย คุณถอดเอาไว้ตรงไหนแล้วผมจะไปรู้ได้ยังไง ลองเดินหาไปรอบๆ ห้องก่อนก็ได้ผมว่าน่าจะเจอ” “บ้าหรือไงล่ะ ใครจะกล้าเดิน” เสียงหวานที่เริ่มจะกรุ่นโกรธเอ่ยพูดออกมากับตัวเองแต่ว่าเขาซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลกันนักกลับได้ยินด้วย “ไม่กล้าเดินก็ยืนอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ ผมจะได้ดูให้เพลินตาไปเลย” “กรุณาเถอะนะคะ จะให้ฉันกราบก็ยอมขอเสื้อผ้าให้ฉันเถอะค่ะและฉันจะไปจากคุณทันที อะไรที่ผ่านมาขอให้เราสองคนคิดว่าเป็นเพียงแค่ความฝันเถอะนะคะ มันอาจะเป็นเรื่องสนุกสำหรับคุณแต่สำหรับฉันมันไม่ได้สนุกกับคุณด้วยเลยสักนิด ในเมื่อไขอะไรไม่ได้แล้วฉันขอให้เราสองคนต่างคนต่างไปเถอะนะคะ” “คุณนี่เป็นผู้หญิงที่แฟร์ดีนะ เสียตัวให้คนแปลกหน้าแท้ๆ แต่กลับไม่เรียกร้องอะไรเลย ว่าไงล่ะคนสวย ผมเปิดโอกาสให้คุณแล้วนะ จะเอาอะไรได้ทั้งนั้นผมบันดาลให้คุณได้ทุกอย่างแหละ” “ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันไม่ได้สนุกสนานไปกับคุณด้วยเลย ถ้าคุณอยากจะให้ฉันขอจริงๆ ฉันขอก็ได้ ฉันขอให้เราเป็นคนแปลกหน้าต่อกันตลอดไป ถ้าบังเอิญเจอกันและถ้าเกิดว่าคุณจำฉันได้ ขอให้คุณทำเหมือนว่าคุณไม่รู้จักฉัน เราไม่เคยรู้จักกัน ถึงแม้คุณจะมีบุญคุณที่ช่วยเหลือฉันเอาไว้เมื่อคืน แต่ฉันก็คิดว่าร่างกายของฉันตอบแทนคุณไปหมดแล้ว”