เมื่อย้ายมา ณ ทุ่งหนองวัวแดง ปลัดหนุ่มได้เจอกับลูกสาวกำนันสุดซ่า แสบนัก น่ารักนัก พี่ปลัดเลยจับปล้ำ ทำเมียเสียจะได้หายซ่า “หอมมาก พิงค์ขา” เขาพูดเสียงอ่อน...หวานเสนาะ อ้อนอย่างลืมตัว เวียงพิงค์ใจเต้นแรงกับคำที่เขาพูดขาน ปรกติแล้วปลัดหาญชายไม่เคยคะขา...หน้าของเขาดูดุกร้าวเป็นคนกระด้าง น่ากลัวมากด้วยอะ แต่เธอก็ดันชอบไปแหย่เสืออย่างเขา ใครจะไปคิดเล่า ว่าตอนนี้เสือกำลังกลายร่างอ้อนยังกะลูกแมว แบบนี้เธอยิ่งระทดระทวยเพราะความที่เขาช่างอ้อนไม่เหมือนปลัดหาญชายคนดุ คนเดิม...เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ นัยน์ตานั้นอ่อนเชื่อม เวียงพิงค์ปรือตาขึ้นมองเขา...มือของเขาเลื่อนขึ้นมาเกลี่ยแก้มนุ่ม ก่อนจะเลื่อนกายขึ้นมากระซิบแนบปากอิ่ม “เด็กดื้อ พิงค์เป็นเด็กดื้อ ร้ายกาจ” ว่าเท่านั้นแล้วก็บดจูบลงมาอย่างดูดดื่ม เวียงพิงค์ตัวอ่อนจูบตอบเขา เคลิ้มหลงไปกับจูบอันหวานร้อนนั่น มือของเขาอีกข้างเลื่อนลงไปยังหน้าท้องนุ่มเนียน ไถลเรื่อยไปจนถึงกระดุมกางเกงยีนของเธอ ปลดมันออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น ขณะที่ยังจูบเคล้าคลอสาวน้อย ปะเหลาะให้อยู่ในวังวนสวาท ที่คนไม่เคยสัมผัสรสลองลิ้ม ได้แต่เนื้อตัวสั่นในอ้อมกอดเขา และเผลอกายเผลอใจไปกับคนตัวโตหน้าดุ ยอมให้เขากอดจูบล่วงล้ำ