“สวัสดีครับ” คนกำลังเดินดูผลงานของตนเอง และฟังคำชมจากผู้ได้ทานอาหาร สะดุ้ง หันมองมาทางต้นเสียง แล้วก็ต้องหน้านิ่ว แต่นึกได้ว่าเธอใส่หน้ากาก เขาคงจะจำไม่ได้ แต่เธอจำเสียงและดวงตาของเขาได้เป็นอย่างดี “สวัสดีค่ะ” “ทานอะไรหรือยัง” “ยังค่ะ กำลังเดินชมอยู่” “ชมฝีมือของตัวเองหน่อยสิ” คำตอบทำเอามุกดาหน้าร้อนผ่าว เมื่อคำพูดของเขาประโยคนั้นบอกว่าว่า เฟเดจำเธอได้ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่เห็นมีคนทานก็ดีใจแล้ว ขอตัวไปดูซุ้มอื่นก่อนนะคะ” เธอรีบขอตัว ไม่อยากอยู่ใกล้เขา “ไม่ต้องดูหรอก เชฟแมนเดินตรวจเรียบร้อยแล้ว” เจ้าของโรงแรมตอบ บอกให้เธอรู้ว่า ระดับหัวหน้าของเธอทำหน้าที่นั้นไปแล้ว จึงไม่จำเป็นที่เธอจะต้องไปตรวจอีกรอบ “แผลหายดีแล้วเหรอ ทำไมไม่พักให้หายสนิทล่ะ” เขาถาม เชิงตำหนิ ทำให้มุกดานึกด่าตัวเอง ที่ไม่น่าหยิบหน้ากากที่เฟเดซื้อมาฝาก เอามาใส่ในวันนี้เลย แต่ก็นั่นแหล่ะ เธอคิดว่าเขาไปเดินทางไปต่างประเทศ คงยังไม่กลับมา และงานดินเนอร์แบบนี้ ไม่มีทางที่เจ้าของโรงแรมหรูจะลงมาร่วมงาน แต่เธอคิดผิด เฟเดไม่เคยปล่อยงานที่มีลูกค้าระดับ VIP ให้รู้สึกไม่ดี ผู้บริหารอย่างเขา ให้ความสำคัญกับลูกค้าระดับนี้เป็นอย่างมา มักลงมาร่วมงาน พูดคุยทักทายกับเจ้าของงานและแขกอย่างเป็นกันเอง นี่แหล่ะเสน่ห์ของโรงแรมเดลชินี จนเป็นที่ร่ำลือและชื่อเสียงที่ดังจนถึงปัจจุบัน “ขอโทษนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ” มุกดาบอกตัวเองให้รีบออกไปจากตรงนั้น ไม่อยากอยู่ใกล้เขา ให้กลายเป็นจุดสนใจ ซ้ำไม่ต้องการให้เขามาทำตัวสนิท เมื่อเขาเป็นบอส เธอจะลืมสิ่งที่เคยได้รับจากเขา และเรื่องที่รู้จัก สนิทชิดเชื้อกันให้หมด ตั้งหน้าทำงานต่อไป “ผมอยากคุยด้วย” เฟเดมองอย่างเข้าใจ จึงเอ่ยขึ้น อยากคุยกับเธอให้กระจ่าง “ขอโทษนะคะบอส ดิฉันไม่มีอะไรจะคุยกับบอสค่ะ ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” เธอตัดบท ไม่มองหน้าเขา ทำให้เฟเดรู้สึกหงุดหงิดกับกิริยาเฉยเมยของเธอ ผิดกับมุกดาเมื่อสองวันก่อนอย่างสิ้นเชิง มุกดารีบจ้ำอ้าวกลับห้องพักแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ร่วมงานอีกแล้ว เมื่อเธอรู้เรื่องราวของเฟเดหมดแล้ว จากการแอบสอบถามเชฟและพนักงานของโรงแรม เลยเหมือนกับเธอเป็นคนโง่ ที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบอสของตัวเอง ปล่อยให้เขามาหลอกอยู่ตั้งนานสองนาน และที่เธอได้มาที่นี่ก็เพราะเขาทำให้อดน้อยใจไม่ได้ น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มเนียน ที่เจ้าของไม่สนใจ ดึงหน้ากากออก โยนลงบนโต๊ะอย่างแรงราวกับเป็นใบหน้าของคนให้งั้นแหล่ะ แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากดวงตาและแก้มอย่างงอนๆ จนทำให้คาสคาล่าเลอะแก้มไปหมด แต่เธอก็ไม่สน รีบถอดชุดนางตานีออก เก็บใส่ถุง ก่อนจะบอกตัวเองให้กลับห้องพักดีกว่า “จะไปไหนมุกดา” เสียงทุ้มดังขึ้น ขณะที่มุกดาออกจากห้องพัก เพื่อกับเกสเฮ้าส์ ทำให้เธอรีบหันแล้วก้าวยาวๆ ออกไปจากตรงนั้น “ว้าย!!!” แต่เธอก้าวได้เพียงไม่กี่ก้าว ร่างถูกเขาดึง จนเธอตกใจกรีดเสียงร้องออกมา แต่มันก็ร้องได้ไม่ดัง เมื่อปากถูกมือใหญ่ปิดปาก กั้นเสียงร้องของเธอไว้ซะก่อน ร่างบางดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อที่จะให้พ้นจากพันธนาการ แต่ถูกมืออีกข้างคว้าเข้าที่เอวคอด ดึงร่างบางเข้าไปแนบชิดอกกว้าง “ปล่อยฉันนะ คุณเฟเด” เธอจะได้ดีว่า เป็นใคร จึงแว้ดกลับ เมื่อปากเป็นอิสระ แต่แผ่นหลังเนียนยังคงแนบชิดกับแผงอกแข็ง แถมลมหายใจอุ่นๆ ยังรดรินอยู่ที่ต้นคอระหง ทำให้หญิงสาวรู้สึกใจหวิวๆ แต่ไม่นานริมฝากปากร้อนกลับแนบลงมาชิดซอกคอสวยของเธอจากทางด้านหลัง มุกดาพยายามดิ้นให้พ้นจากพันธนาการนั้น “อยู่เฉยๆ สิ จะดิ้นทำไม” เขาสั่งเสียงดุ เหมือนไม่พอใจ มุกดาถึงกับเบิกตากว้างตกใจกับสิ่งที่เขาจู่โจม “บอส” “ผมเฟเด เรียกผมแบบนี้” เขาสั่ง ไม่ให้เธอเรียกเขาว่าบอสเหมือนคนอื่น เมื่อเธอเป็นคนพิเศษสำหรับเขา “นี่ คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวร้องโวยวาย พยายามขืนตัวหนีจากสัมผัสวงแนขนแกร่ง ใจดวงน้อยเต้นแรงมากขึ้น ซึ่งเจ้าตัวไม่สามารถบอกได้ว่ามันเต้นเพราะสาเหตุใด ระหว่างความกลัว ความตกใจ หรือจากแรงสัมผัสของเขาที่กำลังขบเม้มที่ต้นคอของเธอ แรงดิ้นของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มจำต้องหมุนร่างบางให้มาเผชิญหน้า ตวัดรัดร่างแนบอกแน่นขึ้น แล้วจัดการรวบข้อมือเล็กบิดไพล่หลัง ด้วยมือใหญ่ข้างหนึ่งสกัดกั้นการดิ้นรน ซุกใบหน้าเข้มลงหาซอกคอกรุ่นตามด้วยริมฝีปากร้อนซุกไซร้ลงอย่างรวดเร็ว “คุณเฟเด” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาเมื่อเห็นใบหน้าเข้มชัดๆ เธอจำเขาได้ และเริ่มสับสน เขาต้องการอะไรกันแน่จากเธอ มุกดาเบี่ยงหน้าหนีการซุกไซ้ของเขา ดันร่างบางให้ออกห่างจากการกอดรัด แต่ไม่ค่อยจะสำเร็จสักเท่าไหร่ “คุณเฟเด อย่าทำอะไรดิฉันเลยนะคะ” มุกดาเอ่ยขอร้องเขา ทั้งพยายามเบนหน้าหนีใบหน้าสากระคายนั้นที่ยังคงตามติดไม่ยอมห่างคอเนียน “อะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” เขาตอบหน้าตาเฉย ทั้งที่ปากร้อนๆ ซุกอยู่ตรงซอกคอกรุ่นของเธอ ลิ้นร้อนตวัดเลียติ่งหูเล็ก “นี่หยุดค่ะ ได้โปรดปล่อยฉันเถอะนะคะ อย่าทำอะไรฉันเลย” หญิงสาวร้องห้าม เว้าวอนให้เขาหยุด ก่อนที่เธอจะไม่มีแรงต่อต้านเขาได้ “ก็ได้ แต่คุณจะต้องไปคุยกับผมก่อน เรามีเรื่องจะต้องคุยกันให้เข้าใจ” เขาบอกเสียงเรียบ ซุกไซ้หาความหอมหวานจากลำคอสวย แก้มเนียน และใบหน้างามอย่างพึงใจ เมื่อเธอยังไม่ตอบคำถามของเขา “คุย คุยอะไรคะ ปล่อยฉันก่อนได้ไหม ฉันเจ็บ” เธอย้อนถามและต่อรองด้วยสายตาละห้อย ทำให้คนกำลังเพลินเพลินกับเนื้อนุ่มนิ่มหอมกรุ่นเงยหน้าขึ้นมอง ยอมปล่อยเมื่อเห็นใบหน้าสวยที่ส่งสาวตาอ้อนวอน “ก็ได้ แต่ห้ามร้อง ห้ามวิ่งหนี ห้ามตบด้วย ไม่งั้นผมจะจูบมากกว่าเมื่อกี้” เขาสั่ง พอเห็นเธอมองค้อนและพยักหน้าให้ จึงเดินจูงเธอให้เดินตาม มุกดาเดินตามแรงจูงอย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องมาคุยกับเธอด้วย เธอไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกับเขา แต่ความสงสัยของเธอถูกหันเหความสนใจไปเมื่อเขาพาเธอเดินไปยังลิฟท์ที่เปิดรออยู่ “คุณเลโอ” เธอยิ้มดีใจที่เห็นเลโอ แต่เขากลับรีบหุบยิ้ม หลบตาเธออย่างเกรงอำนาจของคนที่ดึงเธอมา “นี่ปล่อยค่ะ คุณจะพาฉันไปไหน ไหนว่าจะคุยไงล่ะ คุยที่ห้องประชุมก็ได้”