“แม่เธอแม่ฉันอยากให้เราผลิตลูกกัน และลงทุนส่งเธอมาอยู่ใกล้เพื่ออ่อยฉันหรือ ทำไมต้องยุ่งยากขนาดนี้” เข้ามาในห้องกรัยพรยืนตาค้าง ขาแข็งกับคำพูดท่านประธาน และก่อนที่เขาจะเดินมาใกล้ เธอก็เค้นเสียงอย่างลืมตัว “คุณพูดอะไรคะ คุณเมาหรือเปล่า นี่ดิฉัน กรัยพรเด็กในบ้านคุณนะคะ เรื่อง เรื่องที่ว่า มันไม่จริงซะหน่อย” เลขาที่ยืนในห้องหันไปยิ้มกับคนขับรถประจำตัวท่านประธาน ดลหันไปเห็นก็โบกมือไล่ทั้งสองอย่างขัดสายตา “ออกไปก่อน” ไม่มีใครในห้องอีก นอกจากเขาและเธอ ร่างสูงเดินมาใกล้และส่งสายตาแปลกๆ เหมือนคืนก่อนที่ทำเธอนอนไม่หลับ กรัยพรจึงถอยไปสามก้าวอย่างระมัดระวังตัว “มองทำไมคะ” “จะบอกว่าไม่รู้เรื่องนี้หรือสาวน้อย” “ฉันไม่ใช่สาวน้อยนะคะ และไม่มีทางเป็นไปได้ คุณ เอ่อ ท่านประธานแก่กว่าฉันมาก แม่และคุณดาริสาคงไม่มีทางคิดอะไรแบบนั้น” กลายเป็นเขาที่ไม่คู่ควรหรือ ดล จ้องมองแก้มสาวที่มีเลือดฝาด เธอรีบลูบหน้าเหมือนไม่อยากให้เขามอง ดลอึ้งไป ดูท่าไม่ใช่การเล่นละคร หล่อนไม่มีทางยินยอม แม่นะแม่ ทำให้เขาขายหน้าจริงๆ ไอ้สองตัวนั่นก็ได้ยินเมื่อกี้ “กลับไป กลับบ้านไป” เขาไม่อยากมองหน้าหล่อน หันหลังและไล่กลับ