โทรมาอีกแล้ว… มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนที่อีกข้างจะกดรับสายอีกฝ่าย แต่ไม่ยอมพูดเอ่ยทักอีกฝ่ายก่อน เพราะอยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอ [ไม่คิดจะพูดอะไรกับพี่ก่อนหรอคะ] ปิ่นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดตอบโต้อีกฝ่ายออกไป “ถ้าฉันอยากจะถามคุณล่ะ” [ได้สิคะ ว่ามาเลย] เสียงปลายสายดูไม่ยินดียินร้ายอะไรกับการที่ต้องตอบคำถามของเธอเลยสักนิด หนำซ้ำน้ำเสียงของเขาราวกับยินดีนักหนาอีกด้วย “ทำไมคุณต้องคอยตามฉัน เรารู้จักกันมาก่อนจริงหรอ” ปิ่นถามเพื่อให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไป เธอไม่อยากอยู่บนความรู้สึกที่น่าอึดอัดแบบนี้ และในเมื่อบางสิ่งบางอย่างที่เธอลืมมันไปแล้ว จะดีกว่าไหมถ้าเธอจะจำมันไม่ได้อีก ขอจำมันไม่ได้อีกตลอดไป… [พี่คือคนที่รักหนู...] “รักบ้าอะไร! คุณกำลังคุกคามฉัน คุณกำลังทำให้ฉันสติแตก!” ปิ่นแผดเสียงสวนกลับไปทั้งน้ำตา ตอนนี้ในหัวของเธอมันตื้อไปหมด อาการปวดหัวตุบๆแล่นเข้ามาจนทำให้เธอรู้สึกแย่ ทุกครั้งที่ภาพเก่าๆแต่เลือนลางเต็มทีพยายามแทรกเข้ามาในหัว เธอจะปวดหัวจนทำให้ตาลายไปหมด [พี่กำลังทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมต่างหาก] อีกฝ่ายพูดกลับมาแต่ปิ่นไม่อยากฟังมันอีกแล้ว “ไม่! ฉันไม่ต้องการ...ฉันไม่ต้องการอดีต และฉัน... ไม่ต้องการคุณ!” [แต่พี่ต้องการหนู! แล้วเราจะได้พบกันเร็วๆนี้!]