“คุณไม่มีทางหาศูนย์รับฝากความเสียใจแห่งนี้เจอ เพราะที่แห่งนี้จะเลือกให้คุณเจอเองต่างหาก” . . ความเสียใจมีไว้เพื่อให้เรายิ่งทะนุถนอมปัจจุบัน . ณ มุมหนึ่งของศูนย์การค้าใต้ดินแห่งสถานีรถไฟไทเป ที่เชื่อมต่อรถไฟหลายสายและเป็นจุดรวมผู้คนมากมาย มีสถานที่แห่งหนึ่งที่ชื่อว่า “ศูนย์รับฝากความเสียใจ” ซึ่งมีเจ้าหน้าที่ที่จะรับฝากความเสียใจในอดีตของคุณเอาไว้ให้อย่างอ่อนโยน . แต่ที่แห่งนี้เปิดทำการแค่ในวันพุธ เวลาห้าโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่ม ซึ่งเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างกลางวันกับกลางคืนเท่านั้น เพื่อใช้รอยต่อของกาลเวลาเป็นตัวกลางส่งต่อความเสียใจของคุณ กลับไปยังอดีตให้แก่คนที่มิอาจพบเจอกันได้อีก เมื่อใดที่คุณกอดเก็บความเสียใจในอดีตเอาไว้ และอยากจะเดินออกมาจากเขตแดนของคำว่า “สายเกินไป” ก็ขอเชิญมายังที่แห่งนี้ ข้ามเวลากลับไปยังจุดเริ่มต้นของความเสียใจ . ผลงานของนักเขียนขายดีที่ขายไปแล้วกว่า 1 ล้านเล่มในไต้หวัน สร้างความประทับใจให้นักอ่านไทยมากมาย