เขา...ขังเธอไว้ในกรงหัวใจ ซ่อนเก็บเอาไว้เพียงเพื่อบำเรอเสน่หา ---------------------------------------- “เธออิจฉาโฉมจริงๆ ด้วย อิจฉาที่โฉมกำลังจะมีลูกให้ฉันใช่ไหม ถึงได้คอยกลั่นแกล้งเขามาตลอด ใช่ฉันรักโฉม รักลูกของเราที่กำลังจะเกิดมา...พอใจหรือยังส่วนเธอถ้าอยานัก จะให้ไอ้หมอนั่นมันมารับช่วงต่อฉันก็ไม่ว่า ต่อไปนี้ถ้าอยากทำอะไรก็เชิญเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก ฉันมีหน้าที่ต้องดูแลโฉมกับลูกเท่านั้น ส่วนเธอจะไปไหนก็ไป!!!” ณกรผลักร่างของหญิงสาวออกจากตัวด้วยความขยะแขยง ตอนแรกเขาพยายามปลอบตัวเองให้คิดสองแง่ว่าบางทีเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือไม่ก็เกิดจากความไม่ตั้งใจ…เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบของมธุรส แต่จากคำพูดของเธอเมื่อครู่บอกชัดเจนเลยว่าหญิงสาวมีความริษยาจันทร์ฉายจริงๆ ถึงขนาดกล้าพูดคำหยาบคายที่เธอไม่เคยพูดออกมาให้ได้ยิน ชายหนุ่มหันหลังให้คนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้จนตัวโยนโดยไม่สนใจหันกลับไปมองอีก “แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันก็ท้องเหมือนกัน คุณจะกล้าทิ้งฉันไปอีกไหม คุณจะรักฉันเหมือนที่รักพี่โฉมหรือเปล่า” ณกรหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดเบาหวิวปนสะอื้นด้านหลัง ชายหนุ่มค่อยๆ หันหน้ากลับไปเพ่งมองเธออีกครั้ง ดวงหน้าซีดเซียวอาบไปด้วยน้ำตา สายตาที่จ้องมองด้วยความกล้าๆ กลัวๆ ทำให้เขาเกือบจะใจอ่อนอีกแล้ว ณกรกลืนน้ำลายลงคอแล้วเดินไปจับตัวมธุรสอีกครั้งพร้อมพูดว่า “ฟังนะมธุรส...อย่ามาใช้วิธีนี้กับฉัน ฉันไม่มีวันหลงกลเธออีกแล้ว ที่โกหกว่าท้องก็แค่อยากจะแทนที่โฉมใช่ไหมไม่มีวันหรอกมธุรส ฟังให้ดีๆ นะ ถ้าท้องก็ไปเอากออกซะ หรือไม่ก็ไปตายเสียทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ!!!