วิวาห์เถื่อนซาตาน โดย... บัวริน อารัมภบท ตาย...ตายแล้ว ดนุณดาจะทำยังไงดี หล่อนอยากวิ่งหนีออกไปจากห้อง แต่พยายามสะกดความกลัวเอาไว้ ขืนหล่อนสติแตกทำแบบนั้น ปารณต้องจับได้แน่ๆว่าหล่อนปลอมตัวมา ความใกล้ชิดทำให้หล่อนใจเต้นระทึกไปหมด หล่อนนอนตัวแข็งทื่อรีบหลบตางุดทันที ราวกลัวเขาจะจับผิดได้ หล่อนไม่กล้าขัดขืน กลัวเขาจับได้ เลยจำต้องนอนตัวแข็ง อยู่ข้างๆเขา รู้สึกว่าท้องไส้ตัวเองปั่นป่วนไปหมด “ไอ้บ้า...กลัวอะไรวะ ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ มานอน ทำตัวสั่นเป็นสาวบริสุทธิ์ไปได้นี่ไอ้หมอนี่”คำวิจารณ์ของเขาทำเอาคนฟังสะดุ้ง หล่อนรู้สึกเหมือนเขากำลังจ้องอยู่ ก็ยิ่งสั่นบอกไม่ถูกเลยทีเดียว ดนุณดาอยากจะบ้าตาย...ใครก็ได้ช่วยหล่อนที หล่อนกลัวจนต้องกลั้นหายใจเอาไว้ “คือ...ผม...ผม...” “ผมอะไรของแกวะ”ใบหน้าหล่อยื่นจมูกเข้ามาใกล้ จนน่าเสียวไส้ สายตาคมกริบของเขาจับจ้องหล่อนในระยะประชิด ดนุณดาใจหายใจคว่ำหมดแล้ว แล้วเขาก็พูดว่า “แกนี่เหมือนผู้หญิงชะมัดเลยวะ...ไอ้นุ” โอ๊ย...ตาย...ตาย...ดนุณดาครางในใจ กลัวถูกจับได้จนฉี่จะราดหมดแล้ว “เอ่อ...เอ่อ...เหรอฮะ” “เออซิวะ เหมือนฉิบเลยวะ ตัวก็ห๊อมหอม...” เขาสูดลมหายใจเข้าจมูกลึกๆ ทำเอาหล่อนผวาไปเลยทีเดียว ดนุณดาตาโต รักด้วยใจบัวริน