สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ โลกเปลี่ยนแปลงไม่เคยหยุดนิ่ง สรรพสิ่งล้วนอนิจจัง ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ฯลฯ นั่นเป็นเรื่องที่แทบทุกคนในโลกรู้ดี ทั้งเป็นวลีอันเคยคุ้น แต่ใครจะตอบตัวเองอย่างมั่นใจได้บ้างว่า...จะเข้าใจและเข้าถึง ยามที่เรื่องร้ายมาปักหมุดหมายอยู่ในชีวิต เรื่องบางเรื่อง สำหรับคนบางคน รู้ทั้งรู้ว่าเจ็บ ก็ไม่อาจวางมือ ปล่อยผ่าน ได้แต่จับยึดมันไว้ พร้อมซึมซับรับความปวดร้าวไว้กับตัว กับหัวใจ รู้ทั้งรู้ว่าเพียงแค่ปล่อยมือ ปล่อยวาง หัวใจก็จะสงบ...สุขได้อีกครั้ง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสั่งสมอง บอกหัวใจ ให้มือที่กำแน่นไว้นั้นคลายออก ...ทแกล้ว สิตางศุ์ ปองบุณย์ ศุภางค์ มัชฌิมา กนิษฐา ไรวินทร์ หรือแม้แต่หญิงสูงวัยที่พบเผชิญความผันแปรของโลกมานานวันอย่างคุณสิรี ต่างก็มีถ่านแดงแรงร้อนอยู่ในมือ มีเรื่องราวที่ยากจะลืมฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ มีบาดแผลที่รอการเยียวยา ทว่าขณะที่หลายคนพยายามดิ้นรนหาทางออกจากเรื่องร้อนเรื่องร้ายนั้น ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับบาดแผลของตนเพื่อ “ผ่าน” มันไปให้ได้ ยอมรับความเปลี่ยนแปลงในชีวิตแล้วเริ่มต้นใหม่ ใครบางคนกลับเลือกที่จะปล่อยตัวเองอยู่ในวังวนแห่งความปวดร้าว จับยึดความเจ็บปวดนั้นไว้กับตัว และใช้มันเป็น “พลัง” ผลักดันตนเองไปให้ถึงจุดหมาย ไม่สำเหนียกแม้สักนิดว่ากำลังว่ายวนอยู่ในสายน้ำเชี่ยวกรากที่ชื่อว่า...ความเปลี่ยนแปลง