เด็กซื่อๆ คนหนึ่งก็เท่านั้น ดูไม่ได้มีพิษภัยอะไรสักนิด อายุยังน้อยกับต้นทุนชีวิตต่ำเตี่ยเรี่ยดิน จนเขาเห็นแล้วอดเวทนาไม่ได้ อายุเจ้าหล่อนอ่อนกว่าน้องสาวเขาหลายปีทีเดียว เด็กจนแทบจะเป็นลูกเขาได้ คนที่เลี้ยงน้องสาวมาเหมือนลูกตัวเอง ทอดสายตาอ่อนโยน มองสาวน้อยข้างกาย ด้วยความรู้สึกอ่อนไหวเอ็นดู “พ่อเด็ก...เขารู้หรือเปล่าว่าเราท้อง?” “คะ?” “ทำไมถึงหนีมา ป่านนี้ที่บ้าน...ไม่ตามหาเราวุ่นวายหรือไง?” ปรายตามองหน้าสบตากับคนท้อง ที่รู้ว่าหล่อนหนีออกจากบ้านมา เพราะตั้งท้องไม่มีพ่อ น้องสาวบอกเขาแค่นั้น เขาก็รู้แค่นั้นแล้วค่อนคอดว่าหล่อนเป็นเด็กใจแตก เรียนจบแค่มอต้นไม่ได้เรียนต่อ อายุแค่สิบแปดก็ท้องแล้วหนีออกจากบ้าน เด็กใจแตก บ้านแตกไร้หัวนอนปลายเท้าที่เขาตำหนิเมื่อแรกเจอ อยู่กันมาเกือบปีเขาถึงได้นึกเมตตาเอ็นดู เจ้าหล่อนว่านอนสอนง่าย นิสัยใจคอนุ่มนวลอ่อนโยน ไม่ใช่เด็กก้าวร้าวนิสัยเสียอย่างที่เขาเข้าใจ ........... “ไอ้เวรโก้ เมื่อไหร่จะกลับมา...มึงจะกลับตอนไหนงานเสร็จหรือยัง?” เสียงร้อนใจกับใบหน้าเคร่งเครียด ถามเพื่อนชายปลายสาย ที่ยังส่งเสียงเจื้อยแจ้วลั้นลามาไม่เลิก “คิดถึงอะไรกูหนักหนาวะเพื่อนยาก อีกสองสามวันมันจะขาดใจตายหรือยังไง ไหนเล่าอาการมาให้ฟังหน่อย...ว่าก็ว่าสาวๆ ที่นี่อย่างแจ่มเลยจริงๆ หาเมียกลับไปสักคนดีไหมวะ” “มึงรีบกลับมาภายในวันนี้ คืนนี้เลยไม่ได้หรือไง” “โวะไอ้นี่ งานลูกค้ากูครับไอ้ชาญ กูรับงานมาแล้วก็ต้องทำงานให้เสร็จสิวะ อาชีพกูนะมึงไอ้เพื่อนใจเย็น ตอนนี้ผมตั้งใจทำงานอยู่” เพื่อนหนุ่มเสเพลที่ยังโสดสนิทส่งเสียงจริงจังผ่านสายโทรศัพท์ เมื่อเพื่อนอย่างคมชาญถึงกับโทรทางไกลข้ามประเทศ มาหาเร่งเร้าให้เขากลับไปคุยธุระของมัน “หึ กูร้อนใจว่าแต่...มึงยังจำ...เด็กคนนั้นได้ไหม?” “เด็กคนไหนอีกไอ้นี่...เมียมึงท้องโย้อยู่ไม่ใช่หรือไง มาถามหาเด็กอะไรอีกครับคุณชาญ แม่คุณอ้อมร้อยแรงม้าของมึงน่ะท้องอยู่นิ? อะไรนี่อย่าบอกนะว่าอยากได้เด็กใหม่ มึงไม่ใช่คนสันดานหมานี่หว่าชาญ จะมีลูกอยู่แล้วนี่นึกยังไงมาถามหาเด็ก?” “ไอ้เวรเอ๊ย...เด็กคนนั้น วันเกิดกู เด็กที่มึงเลือกให้กูเองกับมือนั่นไงไอ้เวรตะไล!” “อ้อ...น้องเวอร์จิ้น สาวน้อยพรหมจรรย์ของมึงนั่นเหรอ นี่ยังไม่เลิกคิดถึงน้องเขาอีกหรือไง แหมได้เปิดซิงเด็กเอ๊าะนี่ติดอกติดใจไม่เลิกเลยนะลุง...ฮ่าๆ อยากได้อีกเหรอ จะหาที่ไหนให้วะ ของหายากมึงก็รู้นี่หว่า วันนั้นมึงฟลุค...นี่มันก็ผ่านมาจะเป็นปีแล้วมึงลืมๆ ไปได้แล้วมั้ง อีกนิดมึงก็สี่สิบแล้วนะชาญ ประทับใจอะไรขนาดนั้น ไม่เคยเจอของซิงก็อย่างนี้สินะ ป่านนี้น้องมันมีลูกมีผัวไปแล้วมั้ง แต่น่ารักจริงกูบอกเลย เสียดายมึงจำไม่ได้เอง กูนี่เลือกเองกับมือ จิ้มให้มึงโดยเฉพาะ เหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ บางๆ เนียนๆ ตัวนิดเดี๊ยะ โคตรซี้ดเลยชาญเอ๊ย เหมือนตุ๊กตาอ่ะมึง บางๆ ใสๆ แบ๊วมาก ตอนยัยป้านั่นคุยว่าเด็กมันยังสดๆ นะกูไม่อยากเชื่อหรอก แต่ได้เห็นตัวจริงกูก็ว่าน่าจะสดจริงๆ น่ะแหละไอ้ห่าเอ๊ย หน้าน้องเขายังใสกิ๊กอยู่เลย นมต้มยังไม่โตเลยมึง หึๆ...เอวบางๆ เหมือนตุ๊กตาไขลาน ยังจำหน้าตาจิ้มลิ้มน้องเขาติดตาอยู่เลยเนี่ย ผิวน้องเขางี้เนียนเหลืองเป็นทองเลยมึงเอ๊ย” “มึงจำได้ใช่ไหม?” ในขณะที่เพื่อนพูดพร่ำอยู่ยืดยาว น้ำเสียงแข็งทื่อเครียดจัดของคมชาญยังถามย้ำอยู่คำเดิม “หืม ใครจะลืมหน้าเมียเวอร์จิ้นของเพื่อนลงครับ เลือดเต็มเตียงขนาดนั้น ไอ้ห่ามึงก็รุนแรงกับเด็กเกิ๊น เสียของหมด รู้งี้กูจัดเองก็ดีจะถนอมให้อย่างดีไม่มีช้ำเลย แต่มึงแม่งทำเสียของมากอะ เมาเป็นหมาแดกเรียบไม่ถนอมเด็กมันเลยนะมึง” “มึงจำได้แน่ๆ ใช่ไหม?” “ไม่เคยลืม ว่าแต่อยู่ๆ มาถามถึงน้องเวอร์จิ้นนี่มีอะไรวะ?” “กลับมามึงรีบมาหากูที่บ้านเลยนะ!” “หา?” “...” แค่นั้นแล้วมันก็วางสายไป ทิ้งให้คนจัดเด็กให้เพื่อนที่เมาปลิ้นฉลองความโสดในวัยสามสิบเก้า ได้แต่ยกมือเกาหัว ความอยากรู้กับท่าทีแปลกๆ ของเพื่อนทำให้เขาต้องเร่งงานที่ทำ เมื่อคิดว่ามันต้องมีเรื่องให้เผือกแน่ๆ “ติดใจหรือไงไอ้นี่...โวะโทรมาพูดให้อยากรู้แล้วก็ทิ้งให้ค้างคาใจ...เพื่อนจังไรแบบนี้ กูคบกับมันมาได้ยังไงวะ!” คนคบหาสนิทสนมกันมานาน ด่าผ่านลมผ่านอากาศอย่างหงุดหงิดที่ไม่ได้คุยให้รู้เรื่อง ........ “ถ้าง่วงก็นอนไปได้เลย...ฉันจะเฝ้าลูกเอง” “คุณ...ชาญ...กลับ...กลับไปพักที่บ้านเถอะค่ะ หนูดูลูกของหนูเอง...หนูไม่อยากรบกวน” “รบกวนใคร?” “รบกวนคุณชาญสิคะ...” มองหน้าเขาแล้วก็ยิ่งใจเต้นผิดจังหวะ สมองเธอยังกลวงไม่หาย เมื่อภาพแผ่นหลังขาวๆ ที่เขาเปิดให้เห็นก่อนหน้า กับภาพของใครบางคนในเช้าวันนั้น ซ้อนทับกันเข้ามาในหัวจนเธอแทบจะช็อกตาย “ฉันจะเฝ้าลูก เธอมีปัญหาอะไรล่ะ?” “ลูกหนู!” “อือลูกเธอ...ก็เธอคลอดออกมานี่นะ ลูกเธอก็ถูกแล้วฉันไม่เถียงหรอก เรื่องที่เธอเป็นแม่ยัยหนูนะ” “...” ตาโตๆ มองหน้าเขานิ่ง ใจเต้นแทบหลุดออกมานอกอก เมื่อเขาจ้องหน้าเธอนิ่งแล้วพูดออกมาแบบไม่สะทกสะท้าน