"เรื่องของเราไม่มีทางเป็นไปได้"..."ได้สิ ถ้าฟลินต์รักพาฝัน เหมือนที่พาฝันรักฟลินต์" “อย่าแตะต้องเมียกู” มือใหญ่คว้าข้อมือของชายหนุ่มที่บังอาจมาสัมผัสแผ่นหลังขาวเนียนของพาฝัน จ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาดุดัน แรงบีบรัดที่ข้อมือสร้างความเจ็บปวดมหันต์ราวกระดูกจะแหลกเหลวคามือนั้น “โอ๊ย!! ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของคุณ” แดเนียลร้องโอดโอยครวญครางราวกับหมูถูกเชือด ส่วนอีกสามคนก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน นัยน์ตาของหมิงยู่กับหรงซิ่งคล้ายอยากกระชากวิญญาณของคนตรงหน้าไม่ต่างจากผู้เป็นนาย “ไสหัวไปจากที่นี่ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจเอาลูกตะกั่วให้แกกินแทนข้าว” ฟลินต์จ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาแข็งกร้าว รอบกายของเขาแผ่รังสีอำมหิตคุกคามออกมา ชายหนุ่มทั้งสามรีบเข้ามาพยุงเพื่อนหลังจากถูกเหวี่ยงล้มไปไม่เป็นท่า ตาลีตาเหลือกลนลานออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด “โหดจัง แต่หล่อให้อภัย” ร่างงามระหงก้าวมาหยุดยืนตรงหน้าคนตัวสูงที่สวมบทมาเฟียสุดโหด สบตากับดวงตาคมกล้าที่ดุดันเหมือนมีกองไฟลุกโชน “กลับ” ฟลินต์จ้องดวงหน้างามที่ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ทำ พลางถอดสูทออกจากกายแล้วนำไปคลุมไหล่ให้พาฝันเพื่อปกปิดแผ่นหลังขาวเนียนเจ้าปัญหาของเธอ จากสูทกลายเป็นเสื้อโค้ทเมื่ออยู่บนกายเธอ “เมื่อกี้ได้ยินว่าอย่าแตะต้องเมียกู มีเมียด้วยเหรอคะ” พาฝันลอยหน้าลอยตาถาม มุมปากยกยิ้มน้อยๆ อย่างยั่วเย้า พร้อมทั้งดึงสูทออกจากไหล่ จงใจหันกายให้คนตัวสูงเห็นแผ่นหลังขาวเนียน “อย่ายั่วเฮีย” “ดูตัวเสร็จแล้วเหรอคะ ระหว่างชุดดำทางนี้ กับชุดแดงทางนั้น ชอบใครมากกว่ากันเหรอคะ” พาฝันยังทำยียวนใส่ฟลินต์ ไม่หวาดหวั่นต่อสายตาดุๆ ของเขา ให้เขาเลือกว่าชอบใครมากกว่ากันระหว่างเธอที่อยู่ในชุดเดรสสีดำ กับจางลี่จูที่อยู่ในชุดเดรสสีแดง “พาฝัน” ฟลินต์กัดฟันข่มอารมณ์จนกรามขึ้นเป็นสันนูน ดวงตาสีควันบุหรี่จ้องใบหน้าสวยเห็นความดื้อรั้นยียวนในแววตา