ปัจจัยสำคัญสำหรับก้าวสู่ความสำเร็จ ได้แก่ ฝีมือ วิชา และความคิดสร้างสรรค์ ฝีมือนั้นกุมได้โดยผ่านการฝึกฝนจนชำนิชำนาญ วิชาก็อาจได้มาโดยการอ่านและพยายามจดจำ แต่ความคิดสร้างสรรค์ กลับมิใช่สิ่งที่จะได้มาอย่างง่ายดาย- ด้วยการคิดหรือวิเคราะห์แบบสุกเอาเผากิน ฝีมือและวิชา ก็คือ “ความรู้” ความคิดสร้างสรรค์ จึงจะนับได้ว่า คือ “ปัญญา” หรือ “ปัญญาที่แท้จริง” คำพังเพยจีนว่า “เรียนเต็ม ๕ ปี มีวิชาความรู้ ๘ โต่ว” แสดงว่า วิชาความรู้เป็นอะไรที่ “ตวงวัดเชิงปริมาณ” และ “ใช้เกวียนบรรทุก” ได้ ส่วนความคิดสร้างสรรค์ไม่มีขอบเขตและข้อจำกัด เป็นอะไรที่ “ตวงวัดเชิงปริมาณ” ไม่ได้ เพียงแทนได้ด้วย “สภาวะ” หนึ่ง ซึ่งมิใช่แค่การรวมผสมทบทวีแบบง่าย ๆ ของความรู้และประสบการณ์ชนิดต่าง ๆ แต่คือกระบวนการลักษณะสร้างสรรค์ของการคิดวิเคราะห์ที่ละเอียด เข้มงวด และวิธีคิดที่ยืดหยุ่น รู้แจ้งแทงตลอด ก็เพราะเหตุนี้แหละ อัจฉริยบุรุษจึงมักประสบความสำเร็จในบั้นปลาย ไม่อาจจะเป็นได้โดยเร็ว นับแต่โบราณกาลมาแล้ว ไม่ว่าในประเทศจีนหรือต่างประเทศ มีนักคิด นักปรัชญา และนักการเมืองที่สามารถสร้างหลักทฤษฎีลักษณะสร้างสรรค์- พอเป็นเสาเอกทางวิทยาศาสตร์คนไหนบ้าง... คือ “หนูน้อยอัจฉริยะ” ?!