“สวัสดีค่ะ แม่ค่ะหนูเคยบอกแม่แล้วไงคะว่าหนูชอบผู้หญิง หนูจะแต่งงานกับผู้หญิงหนูไม่แต่งงานกับผู้ชายแม่จำไม่ได้หรือไงคะ” ปาลิกาพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกเดินหนีไป “นั่งลงเดี๋ยวนี้เลยนะน้ำขิงแกจะมาทำนิสัยเสียต่อหน้าแขกของแม่อย่างนี้ไม่ได้นะ แกนั่งเดี๋ยวนี้ได้ยินที่ฉันบอกมั้ย” พิมพาสั่งปาลิกาให้นั่งลงแต่มีหรือคนอย่างเธอจะฟัง ปาลิกาเดินออกไปจากตรงนั้นโดยไม่ฟังเสียงที่แม่เรียก “นี่แกกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ น้ำขิง แกนี่มันไม่รักดีจริง ๆ เลยนะ” พิมพาได้แต่กุมขมับเมื่อลูกสาวของเธอไม่ได้ดั่งใจที่เธอหวัง ปาลิกาเดินออกจากร้านด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีเท่าไร เธอรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ตั้งแต่เธอเรียนจบ เธอไม่เคยอยากแต่งงานกับผู้ชายแม้แต่ครั้งเดียว เธออยากแต่งงานกับผู้หญิงแต่ผู้หญิงที่ปาลิกาอยากแต่งงานตอนนี้เธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศอีกสามปีเธอถึงจะเรียนจบทำให้เธอยังไม่สามารถแต่งงานกันได้ ปาลิกามีแฟนสาวชื่อว่า อติมา ‘โอลีฟ’ ทั้งสองคบหาดูใจกันตั้งแต่อติมาเรียนอยู่ปี 2 จนตอนนี้อติมากำลังเรียนปริญญาโทที่ต่างประเทศ ปาลิกาตั้งใจที่จะแต่งงานกับอติมาแต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้มันยังไม่สามารถที่จะทำอย่างนั้นได้ แต่เธอก้รำคาญแม่ที่ชอบหาผู้ชายมาให้เธออยู่ไม่เว้น “พี่ขิงทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ ใครทำอะไรให้ท่านประธานน้ำขิงไม่พอใจอีกล่ะเนี่ย” กรชวัลที่กลับจากมหาวิทยาลัยแล้วเห็นพี่สาวกำลังนั่งทำหน้าหงิกหน้างอเป็นปลาทูแม่กลองอยู่คนเดียว “ก็จะใครล่ะ ก็แม่ของแกไง ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะเลิกยุ่งเรื่องหาผู้ชายมาให้พี่แต่งงานด้วยสักที” ปาลิกาพูดพร้อมกับใช้มือกุมศีรษะไว้ราวกับว่าเธอปวดหัวอย่างรุนแรง “แล้วทำไมพี่ไม่แต่งงานกับแฟนพี่ล่ะคะ” กรชวัลช่วยพี่สาวของเธอคิดหาทางออก “ถ้าพี่แต่งวันนี้พี่แต่งแล้ว ก็เพราะแต่งไม่ได้นี่ไง พี่โอลีฟอยากเรียนให้จบโทก่อนค่อยแต่งซึ่งพี่ก็เห็นด้วยนะ แต่แม่สิไม่รู้อะไรนักหนาพี่เบื่อจนจะทนไม่ไหวแล้วเนี่ย” ปาลิกาพูดพร้อมกับเอนตัวพิงโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรงที่จะคิดต่อไป “ถ้าเป็นอย่างนั้น พี่ก็หาคนมาแต่งงานด้วยสิคะ พี่ก็แค่จ้างใครก็ได้มาแต่งงานด้วยไปก่อนเพื่อที่แม่จะได้เลิกยุ่งกับชีวิตพี่ไงคะ” กรชวัลเสนอความคิดให้แก่พี่สาวของเธอซึ่งปาลิกาฟัง ๆ ดูแล้วเธอก็เห็นเข้าท่าดีเหมือนกัน “แล้วใครละจะมาแต่งงานกับพี่” ปาลิกาพยายามนึกแต่นึกเท่าไรเธอก็นึกไม่ออกว่าใครที่จะมาแต่งงานกับเธอ “ถ้าหนูมีคนมานำเสนอให้ล่ะ พี่จะว่ายังไง” กรชวัลยิ้มอย่างพอใจเมื่อเธอนึกออกว่าจะเสนอให้ใครมาแต่งงานกับปาลิกา “ใคร ค่าตัวเท่าไรพี่ไม่เกี่ยงขอแค่ช่วยให้พี่หลุดพ้นจากผู้ชายที่แม่สรรหามาให้” “เพื่อนกลอยเอง เดี๋ยวกลอยจัดการให้พรุ่งนี้รู้เรื่องแต่ตอนนี้กลอยของตัวก่อนนะจะไปดูซีรีย์ล่ะ” กรชวัลพูดพร้อมกับเดินขึ้นห้องไปปล่อยให้ปาลิกาสงสัยว่าเพื่อนของน้องสาวของเธอคือใครแล้วจะยอมมาแต่งงานกับเธอจริง ๆ หรอ พิมพากลับมาถึงบ้านก็เดินมาต่อว่าปาลิกาชุดใหญ่ที่ทำตัวไร้มารยาทเมื่อตอนกลางวัน “น้ำขิงทำไมแกเป็นคนอย่างนี้แกรู้มั้ยว่าแกทำอะไรลงไปแกทำฉันเสียหน้า ดีนะที่พี่เขาไม่ว่าอะไร แกนี่มันไม่รักดีจริง ๆ” พิมพาพูดก่อนจะตีไปที่แขนปาลิกาไปหนึ่งที “แม่มาตีหนูทำไมหนูทำผิดอะไรหนูแค่ไม่อยากแต่งงานกับผู้ชาย” ปาลิกาบอกกับแม่ของเธอด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ “แกมันคนไม่รักดี ผู้ชายดี ๆ ที่จะดูแลแกได้แกกลับไม่ชอบแล้วใครจะดูแลแกในวันที่ไม่มีแม่” พิมพาพูดไปตามที่เธอคิดซึ่งก็มาจากความห่วงใยของเธอที่มีต่อลูกสาวคนโตของเธอ “หนูดูแลตัวเองได้แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอก ตอนนี้หนูก็เป็นถึงประธานบริษัทที่ดูแลลูกน้องไม่รู้กี่ชีวิตแล้วหนูก็สามารถดูแลแม่ดูแลน้องได้เป็นอย่างดี แม่ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก” ปาลิกาพูดพร้อมกับกอดแม่ของเธอ “ถึงอย่างนั้นก็เถอะแม่ก็อยากให้แกเป็นฝั่งเป็นฝาสักที” พิมพาพูดพร้อมกับมือของปาลิกาไว้ “แม่คะ การที่เราจะเป็นฝั่งเป็นฝาหรือเป็นครอบครัวมันไม่จำเป็นว่าหนูต้องแต่งงานกับผู้ชายนะคะ” ปาลิกาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นห้องไปปล่อยให้พิมพานั่งคิดทบทวนคำพูดของปาลิกาอยู่คนเดียว