“นายไม่ไปไม่ได้เหรอคะ” เธอวกกลับมายังคำขอเดิม “ไม่ได้” นัยน์ตาของเด็กสาวเศร้าสร้อยลงเพราะสองพยางค์สั้นๆ แต่เป็นสองพยางค์ที่เธอรู้ดีว่ามันมั่นคงขนาดไหน “นายยังต้องการวตีไหมคะ” ความกลัวกับความน้อยใจได้ผสมหลอมรวมกันกลายเป็นคำถามนั้น “ทำไมจะไม่ล่ะ” เสียงนุ่มทุ้มตอบตรงๆ “ฉันต้องการเธอ...แต่เธอคงไม่ได้จะติดสินบนฉันหรอกใช่ไหม” “คิดค่ะ” วลัยวัลลาตอบตรงๆ แบบนายของเธอบ้าง เขาเป็นนายเธอเป็นนางรับใช้ก้นครัวหน้าบาก เขาเป็นนายเธอเป็นบ่าว สมมติว่าถ้าเธอจะมอบกายให้เขา เธอก็จะนับเป็นการรับใช้วิธีหนึ่งเท่านั้น