“อื้อ...หื้ม....อื้ม...ใจเย็นๆ คุณบัว...ใจเย็นๆ” ภาคินปรามอาการเสือหิวที่กำลังจะเคี้ยวปากและลิ้นของเขาถ้าเจ้าหล่อนทำได้ คนถูกปรามถอนใบหน้าและริมฝีปากบวมเจ่อน่าจูบนั่นออกไป ดวงตางามฉ่ำล้นด้วยความเสน่หา หน้ามุ่ยนิดๆ “ฉันไม่อร่อยเหรอ?” ภาคินหัวเราะเบาๆ ทอดดวงตาเชื่อมหวานมองอาหารจานโตที่เสิร์ฟล้นด้วยเนื้อนมแบบไม่หวงของ “คุณอร่อย....อร่อยมาก” “แล้วทำไม?” น้ำเสียงและสีหน้าแววตาบอกว่าขัดอกขัดใจ “ของอร่อยก็ต้องค่อยๆ กิน ละเลียดชิมรสชาติ และผมก็มีเวลาจะละเลียดกินคุณให้อร่อยลิ้นอีกหลายวัน ไม่ต้องกลัวไป” เขาตวัดปลายลิ้นเลียที่กลีบปากงามตุ่ย หล่อนแลบเรียวลิ้นเล็กสีชมพูออกมาตอบโต้ ก่อนจะเกี่ยวพันดูดดึงกันอย่างเร้าอารมณ์ กระเตงร่างบนหน้าตักนั่งลงไปที่โซฟา ขาทับใส่อะไรบางอย่าง เขาล้วงมันขึ้นมา พอเห็นของปลอมที่เทียบชั้นกับของตัวเองไม่ได้ทั้งขนาดไซต์ และลีลาก็ทำหน้าดุ “นี่อะไร?” “รู้แล้วยังมาถาม” หล่อนค้อนเขา ไม่สนใจจะตอบสักเท่าไหร่ ตวัดปลายลิ้นเลียไล้ไปที่ปลายจมูกโด่งคมเป็นสันอย่างหยอกเย้าจะเอาให้ได้ “นี่คุณนอกใจผมงั้นเหรอ?” “บ้า” หล่อนว่าเสียงดัง “มันก็แค่แก้ขัด ใครอยากใช้ให้คุณมาช้าเองล่ะ?” “บอกแล้วไงว่า ถ้าเหงาอารมณ์เปลี่ยว เรียกผม มันส์กว่าตั้งเยอะ” “ไม่เถียง” หล่อนว่าตาฉ่ำแล้วหัวเราะร่วน “ผมหึงมันนะเนี่ย” ว่าหน้ามุ่ยขึ้นมา “อะไรนักหนา ก็แค่ของปลอม” “จะของจริง ของปลอมก็ไม่ได้...คุณต้องใช้แต่ของผมทั้งนั้น เกเรนอกใจกันอย่างนี้ ต้องโดนลงโทษ” พูดจบเขาก็เหวี่ยงร่างอรชรในอ้อมแขนให้ลงไปนอนแผ่หลาที่โซฟา