“ผมไม่ได้อยากเป็นเจ้าพ่อ ไม่ได้อยากกุมอำนาจไว้ในมือ เพราะคำว่าเจ้าพ่อ มันย้อนเข้ามาทำร้าย ทำให้ผมต้องเจ็บปวดใจมานักต่อนักแล้ว” “คนที่หัวใจเย็นชาอย่างดอนคาร์ล รู้จักคำว่าเจ็บปวดด้วยหรือคะ” “ทำไมคุณถึงคิดว่าผมเจ็บปวดไม่เป็น” เจ้าพ่อหนุ่มถามเสียงราบเรียบ ทว่าดวงตาคมกล้ากลับจ้องมองลึกเข้าไปข้างในดวงตาสีฟ้าคู่สวยเขม็ง “คนที่โหดร้าย ใจดำอำมหิตอย่างคุณคงเจ็บปวดและเสียใจไม่เป็นหรอกค่ะ” “เธอพูดผิดมหันต์แล้วราเนีย ผมเจ็บเป็นและเสียใจเป็น ยิ่งรู้ว่าคนที่เราไว้ใจที่สุด ทรยศหักหลังตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ก็ยิ่งเจ็บปวดใจมากกว่าที่เป็นอยู่หลายสิบเท่า” “แล้วถ้าหากคุณรู้ว่าคนที่คุณไว้ใจได้ทรยศหักหลัง คุณจะทำอย่างไรกับคนๆ นั้น” “แล้วถ้าเป็นเธอล่ะราเรีย ถ้ารู้ว่าคนที่เธอไว้ใจที่สุด ทรยศหักหลังต่อความภักดี ต่อความรักที่มอบให้ เธอจะจัดการกับคนๆ นั้นอย่างไร” “ถ้าคนที่เราไว้ใจ ทรยศต่อความรักความภักดีที่ราเนียมอบให้ ราเนียจะฆ่ามันผู้นั้นทิ้งซะ” ดอนคาร์ลยิ้มเย็น คิดอยู่แล้วว่าจะต้องได้ยินประโยคเหล่านี้ หลุดออกมาจากปากของเจ้าหัวใจที่ตนเองนั้นรักยิ่ง “ถ้ายังงั้นก็คงไม่ต่างกันสักเท่าไรนัก ผมก็คงทำวิธีเดียวกันกับคุณ หากรู้ว่าคนที่ผมรักได้ทรยศผมตั้งแต่วินาทีแรกที่อยู่ด้วยกัน”