‘ดนุ’ ไม่ใช่คนใจดี ไม่เคยรู้จักคำว่าใจอ่อน หรือจริงๆ แล้วเขาอาจเป็นคนไม่มีหัวใจ เห็นเขายิ้มๆ อารมณ์ดีกับทุกคนแบบนั้น ใครสักกี่คนที่จะรู้ว่ามันคือยิ้มเหี้ยม กับอีแค่ผู้หญิงบนเตียง เขากดโทรศัพท์กับจ่ายไปไม่กี่พันก็ได้มาบำเรอกายแล้ว แต่สำหรับคนที่นึกอยากได้มาบำเรอใจเล่นๆ หาเรื่องสนุกแก้เซ็งไปวันๆ ถึงต้องจ้างแพงหน่อย ก็น่าสน ‘เพชรลดา’ บัณฑิตจบใหม่ที่กำลังตกงาน เธอกลับมาบ้านเพื่อจะพบกับหนี้นอกระบบที่แม่และยายสร้างไว้ แต่เมื่อเจ้าหนี้ของเธอเป็นผู้หญิง ก็ค่อยโล่งอกว่าคงไม่มีเหตุการณ์ทำนองขายตัวใช้หนี้เกิดขึ้น แต่เธอจะหาเงินมาใช้หนี้ได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าหนี้เร่งยิกๆ ให้เธอหาเงินมาคืนเร็วๆ เร็วพอๆ กับความรู้สึกที่เธอมีให้นายจ้างจำเป็น สัญญาว่าจ้างสามเดือน ที่มีกฎระเบียบมากมายให้ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด แต่สัญญาว่าจ้างไม่ทันสิ้นสุด นายจ้างกลับเลิกจ้างกระทันหัน เมียจ้างปลดระวางอย่างเพชรลดาก็ต้องไป... ไปพร้อมหัวใจที่บาดเจ็บ .................. “นี่พูดบ้าอะไร เอาเรื่องบ้าๆ นี่มาจากไหน” ดนุเผลอกำซองในมือแน่น ตะเบ็งเสียงออกไปด้วยความตกใจและโมโห เพชรลดารู้เรื่องของ‘ทราย’ได้ยังไง “ทรายคิดว่าคุณดินจะรักคุณทรายคนเดียวตลอดไปเสียอีก” “เพชรลดา! พูดอะไรของเธอ” “แต่ตอนนี้คุณดินก็รักคุณแอนนี่แล้ว ลืมคุณทรายได้แล้วใช่มั้ยคะ” “เด็กบ้า หุบปากเดี๋ยวนี้!” เพชรลดาหุบปากแน่น สะอื้นจนตัวโยน น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย แต่พยายามไม่ปล่อยให้มีเสียงใดเล็ดลอดออกไปอีก เธอจึงได้ยินเสียงพ่นลมหายใจฟืดฟาดด้วยความโมโหของดนุ แล้วไม่นานเขาก็คำรามออกมา “เธอผิดสัญญา ฉันไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินงวดสุดท้าย” ดนุเขวี้ยงซองขาวลงพื้น กัดฟันมองหน้าหญิงสาวแล้วก้าวถอยห่าง “เผาสัญญาบ้าๆ นั่นทิ้งซะเพชรลดา เราจบกันแค่นี้... กลับไป”