“คุณคุณฉัตรซื้อดาวมาทำไมคะ” นับดาวพยายามรวบรวมสติเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แม้จะเดาคำตอบได้ เธอก็อยากจะถามออกไปให้ชัดเจน “ไม่รู้สิ... ตอนนั้นแค่อยากได้เธอมานอนด้วย... ก็เท่านั้นมั้ง” ชายหนุ่มตอบออกมาตามความเป็นจริง เพราะแวบแรกเขาก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ “แต่ดาว...ดาวไม่พร้อมจริงๆ ดาวไม่อยากเป็นของเล่นชั่วคราวของคุณ” หญิงสาวที่มีนัยน์ตาเศร้า เงยหน้าสบตากับณฉัตรอีกครั้ง “ก็... ไม่คิดว่าต้องรอให้เธอพร้อม หรือต้องขออนุญาตจากเธอด้วยซ้ำ” “คุณฉัตรจะสงสารดาวบ้าง...จะได้ไหมคะ ดาวแค่อยากขอร้อง” นับดาวทรุดลงไปนั่งที่พื้นทันทีที่พูดจบ พร้อมกับยกมือขึ้นมาพนมไว้ตรงอก ร้องขอความเห็นใจจากคนตรงหน้า ชายหนุ่มที่ไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนลงทุนขอร้องแบบนี้ถึงกับตกใจและทำอะไรไม่ถูก ณฉัตรลุกจากเก้าอี้เดินไปหานับดาวแทบจะทันที พร้อมกับดึงแขนของหญิงสาวให้ลุกขึ้นมายืนคุยกับตัวเองเหมือนเดิม ให้ตายสิ! เข้าไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย ไม่เข้าใจตัวเองสักนิดว่าทำไมลึกๆ เขาต้องรู้สึกสงสารนับดาว ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงเขาไม่จำเป็นต้องรู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด! “คุณฉัตร...ดาวขอ...ขอทำงานใช้หนี้ได้ไหมคะ” “ว่าไงนะ?” ชายหนุ่มหรี่ตามองคนตรงหน้า ถามออกไปแบบไม่อยากเชื่อว่าเธอจะขออะไรแบบนี้ “ดาวจะขอทำงานใช้หนี้... เพื่อซื้ออิสระของตัวเองคืนได้ไหมคะ”