เจเดน มาเฟียหนุ่มที่อายุน้อยแต่เป็นที่ยอมรับในวงการมืด อายุ 23 ปี "ฉันบอกเหรอ ว่าจะปล่อยเธอไป" ลูกจันทน์ หมอโรงพยาบาลชื่อดัง อ่อนหวาน อ่อนโยน มีความคิดเป็นผู้ใหญ่และทันเล่ห์เหลี่ยมคน อายุ 24 ปี "แต่นายไม่มีสิทธิ์ขังฉันไว้แบบนี้" รักที่ต้องล่ามเอาไว้ "คุณหมอไม่อยากมีแฟนบ้างเหรอคะ ถ้าวันหยุดได้ไปเที่ยวกับแฟนก็คงดีเลย" หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสะสวยที่อยู่ในชุดกาวน์สีขาวเงยหน้าขึ้นมองพยาบาลรุ่นน้องที่นั่งคุยกัน "จันทน์ยังไม่อยากมีตอนนี้ค่ะ อยากทำงานแบบนี้ไปเรื่อยๆ สนุกดีออก" "แหม มีแฟนหนุ่มๆกระชุ่มกระชวยดีนะคะ ยิ่งแฟนเด็กนี่แซ่บเลย ที่จริงหน้าตาแบบคุณหมอหาแฟนได้สบายๆเลยนะคะ สวยแบบนี้คนไข้แวะเวียนมาบ่อยเลย ฝ้ายมีรุ่นน้องที่สนิทๆคนนึงเดี๋ยวฝ้ายแนะนำให้ดีไหมคะ" หญิงสาวอมยิ้มกับคำเอ่ยเเซวของพยาบาล "ขอบคุณนะคะแต่จันทน์ไม่ชอบเด็กค่ะ ยิ่งเด็กที่ทำตัวเป็นอันธพาลยิ่งไม่ชอบใหญ่เลย" "หมอลูกจันทน์คะ!" ร่างบางหันไปตามเสียงเรียกของพยาบาลรุ่นน้องที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาด้วยความเร่งรีบ "มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ร่างบางเอ่ยถามขึ้นวางเอกสารในมือลงบนโต๊ะเมื่อเห็นใบหน้าตื่นตระหนกของอีกฝ่าย "มีเคสด่วนค่ะ" "หือ หมอภามไม่อยู่เหรอคะ" "ตอนนี้หมอภามติดผ่าตัดอยู่ค่ะ คุณหมอช่วยไปดูคนไข้ให้หน่อยได้ไหมคะ" หญิงสาวพยักหน้ารีบสาวเท้าเดินตามพยาบาลไปทันที ลูกจันทน์ขมวดคิ้วงุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นชายชุดดำเกือบห้าคนยืนออกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉินในสภาพที่เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือด "นั่นใครเหรอคะ" ร่างบางเอ่ยถามพยาบาลสาว "พวกเขามากับคนไข้ที่ได้รับบาดเจ็บค่ะ" ร่างบางพยักหน้าให้อย่างเข้าใจก่อนที่เธอจะเปิดประตูห้องเข้าไปท่ามกลางสายตาของคนพวกนั้น แกร็ก "แค่ก แค่ก" หญิงสาวที่เปิดประตูห้องฉุกเฉินเข้ามาเบ้หน้าในตอนที่กลุ่มควันปะทะเข้ามาพอดี ก่อนที่เธอจะชะงักเมื่อพบว่ากลุ่มควันนั้นมาจากผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังให้ แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือด ทั้งยังมีรอยแผลเป็นเล็กใหญ่อีกหลายจุดบ่งบอกว่าเขาคงไม่ใช่แค่คนธรรมดา ถ้าเลือกได้เธอก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนี้แต่มันดันเลือกไม่ได้นี่สิ "ช่วยดับบุหรี่ก่อนได้ไหมคะ นี่มันห้องฉุกเฉิน" เธอพูดออกไปขณะที่ชายคนดังกล่าวก็ยังคงมีท่าทีนิ่ง "คุณคะ ถ้าจะมาก่อความวุ่นวายก็ช่วยออกไปด้านนอกได้ไหมคะ" "หึ เป็นหมอไม่ใช่เหรอ" ลูกจันทน์นิ่งไปแค่เเว๊บเดียวก่อนที่เธอจะพูดออกมา "ค่ะ" "มีสิทธิ์ไล่คนเจ็บออกจากห้องไปแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" ร่างบางถอนหายใจ "งั้นคุณก็ช่วยดับบุหรี่ด้วยค่ะ" พูดจบเธอก็เดินเลี่ยงเพื่อไปเตรียมอุกรณ์ซึ่งปกติจะเป็นหน้าที่ของพยาบาลแต่ดูแล้ววันนี้คงไม่ต้องใช้คนเยอะขนาดนั้น "เร็วสิ ช้าขนาดนี้ปล่อยให้คนไข้ตายก่อนหรือไง" "เฮือก!" หญิงสาวสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจรีบหันหลังกลับมามองเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดต้นคอ ก่อนที่ดวงตากลมโตสอดประสานกับนัยต์ตาสีเทาไร้ความรู้สึกและยากที่จะอ่านความคิด ร่างบางผลักแผงอกเปลือยเปล่าของคนตรงหน้าออกเล็กน้อยเพราะตอนนี้สะโพกมนชิดขอบโต๊ะจนไม่สามารถขยับไปไหนได้ เจเดนกระตุกยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะเดินกลับไปนั่งบนเตียง ลูกจันทน์ถอนหายใจเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มแล้วเริ่มลงมือทำแผล "แผลตรงนี้ค่อนข้างลึกนะคะ" ร่างบางพูดขึ้นหลังจากลงมือทำแผลไปได้สักพักแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรเขายังมีท่าทางเฉยชาอยู่อย่างเดิม "หมอจะเย็บแผลตรงนี้นะคะ" เธอเงยหน้าขึ้นมองร่างหนาแต่ก็ต้องชะงักไปอีกครั้งเมื่อเขาคนนั้นยังมองใบหน้าของเธออยู่ ร่างบางเลือกที่จะไม่สนใจหันไปหยิบเข็มฉีดยาตรงหน้า หมับ "อ๊ะ!" หญิงสาวร้องออกมาเล็กน้อยเมื่อเขาจับข้อมือของเธอไว้ในตอนที่เธอกำลังจะฉีดมัน "ไม่ต้องใช้" "..." ร่างบางพยักหน้าวางเข็มลงที่เดิมแล้วเริ่มทำแผลต่อทั้งที่ยังรับรู้ว่าสายตาคนตรงหน้ายังคงต้องมองเธออยู่ "เสร็จแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาคุณช่วยกรอกข้อมูลตัวเองเสร็จแล้วไปรับยานะคะ" ลูกจันทน์พูดขึ้นมือเล็กก็ยังสาละวนกับการเก็บเครื่องมือ "อย่าลืมกรอกข้อมูลนะคะ หลังจากนี้คุณต้องมาทำแผลที่นี่เดี๋ยวหมอจะเขียนใบนัดให้คุณอีกครั้ง" พูดจบเธอก็เดินออกไปขณะที่เจเดนก็สาวเท้าเดินออกจากห้องไปเหมือนกัน "มึงรอกรอกข้อมูลให้กูที่นี่" ร่างหนาออกคำสั่งเสียงเรียบขณะที่ลูกน้องอีกคนก็รีบหยิบเสื้อของเจ้านายหนุ่มมาสวมใส่ให้เขา "นายจะไปไหนครับ" รามินเอ่ยถามขึ้นทั้งที่เขามีอายุมากกว่าเจเดนแต่กลับให้ความเคารพเขาที่อายุน้อยกว่า "กูจะไปคาสิโน" พูดจบร่างหนาก็เดินออกไปในทันที "จันทน์" หญิงสาวที่ตอนนี้กำลังนั่งอ่านประวัติคนไข้เงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินน้ำเสียงคุ้นเคยดังขึ้น "ค่ะ พี่ภาม" "ตอนเย็นไปกินข้าวด้วยกันไหม มีนัดหรือเปล่า?" หมอหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายเอ่ยถามขึ้น "อ่า จันทน์รู้สึกเหนื่อยๆค่ะ เลยอยากพักสักหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ" เธอพูดออกไปอย่างรู้สึกผิดเพราะบ่อยครั้งที่ภามมาชวนเธอออกไปด้านนอกแต่เธอกลับปฏิเสธเขาอยู่บ่อยๆเพราะงานยุ่ง "ไม่เป็นไร ช่วงนี้คนไข้จันทน์เยอะไปพักเถอะ" "พี่ภามคะ" เท้าหนาที่กำลังก้าวเดินชะงัก "หื้ม?" "พอดีเมื่อตอนเย็นมีคนเจ็บมาอ่ะค่ะ จันทน์เลยทำแผลไปให้แล้ว" "จริงสิ วันนี้เวรพี่นี่นา ขอบใจมากนะที่ช่วยดูแลให้" "ไม่เป็นไรค่ะ" ลูกจันทน์ส่งยิ้มให้เขาก่อนที่ร่างหนาจะเดินออกไป ร่างบางที่ตอนนี้เดินถือกระเป๋าสะพายเตรียมจะกลับบ้านพักชะงัก ก่อนที่เธอจะสาวเท้าเข้าไปหาพยาบาลสาวรุ่นน้องที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ "เรียบร้อยดีใช่ไหมคะ" พยาบาลสาวหันหน้ากลับมามองเธอพลางเบ้ปาก "ฮือออ หนูไม่เคยเจอคนไข้ที่เรื่องเยอะขนาดนี้เลยอ่ะหมอจันทน์ ตอนนี้เจ้าตัวหายไปแล้วเหลือแต่ลูกน้องหึอใครก็ไม่รู้มายืนให้ข้อมูล หนูกรอกเอกสารให้เขามาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะคะแต่ไม่เสร็จสักที" ลูกจันทน์หยิบเอกสารในมือเล็กมาอ่าน "อ่า ถึงว่าทำตัวเป็นเด็ก" คนตัวเล็กพึมพำเสียงเบา "หมอว่าอะไรนะคะ" "เปล่าค่ะ งั้นเดี๋ยวหมอจัดการเองไปทำงานอื่นต่อเถอะ" ลูกจันทน์พูดขึ้นพรางส่งยิ้มให้แล่วถือเอกสารเดินออกไปด้านนอกทันที ก็อก ก็อก ก็อก "นายครับ" เจเดนที่ตอนนี้กำลังนั่งตรวจเอกสารเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา แม้ว่าอายุจะยังน้อยแต่เขาก็มีหน้าที่ที่ต้องดูแล "มีอะไร" "หมอโทรมาครับ" ร่างหนาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "โทรมาทำไม" ชายหนุ่มพูดขึ้นวางปากกาในมือลง "เธอต้องการพูดกับนายครับ" เจเดนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่รามินจะยื่นโทรศัพท์มือถือให้ผู้เป็นนาย "..." "ใช่คนไข้ที่บาดเจ็บเมื่อวานใช่ไหมคะ" ร่างบางเอ่ยถามเมื่อปลายสายอยู่ๆก็เงียบไปได้ยินเพียงแค่ลมหายใจที่ดังผ่านปลายสาย "...มีอะไร" "คุณช่วยกรอกข้อมูลให้ครบได้ไหมคะ พอดีว่าโรงพยาบาลต้องการข้อมูลคุณน่ะค่ะ คุณสะดวกหรือเปล่า" "เอามาให้ฉันสิ" คนตัวเล็กนิ่งไปเมื่อปลายสายพูดออกมาแบบนั้นทั้งๆที่จริงแล้วมันไม่ใช่หน้าที่ของเธอและเธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะทำตามคำสั่งเขาเลยแม้แต่น้อย "ขอโทษนะคะ พอดีหมอไม่สะดวก" "งั้นก็เอาไปแค่นั้นเพราะฉันไม่ว่าง" พูดจบปลายสายก็ตัดไปทันที ทำให้ลูกจันทน์ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เธอพ่นลมหายใจออกมาอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ ก่อนที่เธอจะกดโทรไปอีกครั้งซึ่งนานพอสมควรกว่าทางนั้นจะกดรับ "พรุ่งนี้คุณมาทำแผลตอนบ่ายโมงนะคะ ฉันไม่ได้ให้ใบนัดคุณไปเพราะคุณยังกรอกข้อมูลไม่เสร็จ" "แค่นี้ใช่ไหม" "ค่ะ" จบคำพูดของเธอปลายสายก็กดตัดไปอีกครั้งทันที "ไร้มารยาท" ร่างบางบ่นอุบอย่างทำอะไรไม่ได้ทำได้แค่ทิ้งตัวลงนอน นี่คงเป็นคนไข้คนแรกที่กล้าเสียมารยาทใส่หมอขนาดนี้ เธอได้แต่บ่นอยู่ในใจก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อย @วันต่อมา "นายครับ" รามินเอ่ยเรียกผู้เป็นนายที่ยังนั่งตรวจเอกสารมาตลอดทั้งคืน ภาพแบบนี้เขามักจะเห็นบ่อยจนมันชินตาไปเอง เจเดนลากสายตาขึ้นมองก่อนที่เขาจะกลับมาจกจ่อกับตัวอักษรตรงหน้าอีกครั้ง "..." "ได้เวลาไปล้างแผลแล้วครับ" "...ไม่เห็นว่ากูกำลังทำอะไร?" เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ "ช่วยไปโรงพยาบาลหน่อยเถอะครับ" เจเดนพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดแต่ก็ยอมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที "หมอคนนั้นชื่ออะไร" เขาเอ่ยถามขึ้นในตอนที่รถขับออกจากคาสิโนได้สักพัก "ลูกจันทน์ครับ" ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม หึ ลูกจันทน์งั้นเหรอ @โรงพยาบาล "สวัสดีครับ" ภามเอ่ยทักทายคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาขณะที่เจเดนก็นิ่งไปเมื่อไม่ใช่คนที่เขาคิด "ลูกจันทน์อยู่ไหน?" "ครับ?" ภามพูดขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อจู่ๆคนไข้ก็ถามแบบนั้น ทั้งที่จริงๆแล้วมันเป็นเรื่องปกติที่เขาเจอบ่อยๆ "..." "ผมเป็นหมอเจ้าของไข้ครับ เมื่อวานลูกจันทน์แค่ทำหน้าทีแทน ช่วยนั่งลงแล้วกรอกข้อมูลให้ครบนะ..." "ไปตามลูกจันทน์มา" น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ถูกพูดออกมาทำให้ภามชะงักไปเล็กน้อย มันทำให้เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน "ผมเป็นเจ้าของไข้ ตอนนี้ลูกจันทน์มีหน้าที่อื่นที่ต้องทำ" "..." เจเดนตวัดสายตามองคนตรงหน้าอย่างเฉยชาทำให้ภามถอนหายใจกับความเอาแต่ใจแบบเด็กๆของชายหนุ่มตรงหน้า "งั้นรอสักครู่นะครับ" เขาจำใจต้องพูดไปเพราะไม่อยากมีเรื่องกันเพราะเรื่องแค่นี้ก่อนที่ภามจะเดินออกไปด้านนอก "จันทน์" ชายหนุ่มเอ่ยเยกลูกจันทน์ที่ตอนนี้กำลังทำความสะอาดเครื่องมืออยู่ "คะ" "คนไข้เมื่อวานเขาอยากเจอ" "คนไข้เมื่อวาน" คนตัวเล็กพึมพำพรางนึกย้อนไปเมื่อวาน ก่อนที่เธอจะลอบถอนหายใจ "ถ้าจันทน์ไม่อยากไปเดี๋ยวพี่จัดการเอง" "...ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจันทน์จัดการเองรบกวนที่ภามเปล่าๆ" "จันทน์รู้จักเขาเหรอ ทำไมเขาดูอยากเจอจันทน์แปลกๆ" "ไม่รู้จักค่ะ แค่คนไข้ทั่วไป งั้นจันทน์ไปก่อนนะคะ" "เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน" จบประโยคนั้นทั้งสองก็เดินไปทันที แกร็ก เจเดนละสายตาจากเอกสารในมือเมิ่อได้ยินเสียงเปิดประตูดังเข้ามา "ฉันให้เธอมาคนเดียว" ร่างหนาพูดเสียงเรียบเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนเดินตามหลังลูกจันทน์มา "มาล้างแผลใช่ไหมคะ" คนตัวเล็กไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเธอเดินไปหยิบอุปกรณ์ที่ภามเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ "ออกไป" ร่างบางที่หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอีกซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาเงยหน้าขึ้นมอง "บอกให้มันออกไป" "คุณไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับใครที่นี่ ไม่ว่าคุณจะใหญ่มาจากไหนแต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ของคุณ แค่ฉันยอมมาทำแผลให้มันก็มากเกินพอ...อื้ออออ" "จันทน์!" ภามลุกพรวดขึ้นอย่างตกใจเมื่อจู่ๆผู้ชายคนนั้นก็กดจูบลงบนริมฝีปากบางของลูกจันทน์ ก่อนที่เขาจะได้วิ่งเข้าไปดึงตัวชายคนนั้นออกชายชุดดำที่ยืนอยู่บริเวณนั้นก็รีบล็อคตัวแล้วลากเขาเข้าไปในห้องอีกห้องที่อยู่ติดกัน "อื้อออ" ลูกจันทน์พยายามใช้มือทุบตีไปที่ร่างหนาทั้งยังพยายามดันแผงอกแกร่งเพื่อให้เขาหยุดการกระทำที่แสนอุกอาจแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเจเดนพยายามแทรกลิ้นหนาเข้ามา "เปิดปาก" "อึก นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ!" ร่างบางตวาดเสียงดังลั่นในตอนที่เขาผละจูบออก แต่ร่างหนากลับไม่สนใจเขาใช้มือข้างหนึ่งรั้งท้ายทอยเล็กเข้ามาใกล้ขณะที่มืออีกข้างก็คว้าเอวบางไว้แน่นแล้วออกแรงดึงเข้ามาจนทั้งสองแนบชิดกัน ร่างหนากดจูบลงอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาสามารถแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานได้อย่างง่ายดายเนื่องจากลูกจันทน์เผลอโวยวายเปิดโอกาสให้เขาได้ทำแบบนั้น เจเดนออกแรงดันคนตัวเล็กจนสะโพกมนติดกับขอบเตียง ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวอย่างตื่นกลัว เจเดนกวาดต้อนน้พหวานในโพรงปากเล็กลงคออึกแล้วอึกเล่าขณะที่มือข้างที่ว่างก็เลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่มอย่างถือวิสาสะ "อื้ออ!" หญิงสาวเบิกตาโพล่งอย่างตกใจ ความหวาดกลัวขับน้ำตาสีใสลงมาคลอเบ้า ไม่นานเขาก็ผละจูบออก "อะ ไอ้โรคจิต!" คนตัวเล็กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับขยับตัวหนีไปอีกมุมของห้อง มือเล็กก็ยกขึ้นมาเช็ดคราบน้ำลายสีใสของจากขอบปากอย่างแรง ดวงตากลมโตก็กวาดมองไปรอบห้องเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีใคร "นั่นแหละ ฉัน" เจเดนกระตุกยิ้มลิ้นสากตวัดเลียมุมปากอย่าเปิดเผย "นายต้องการอะไรกันแน่! ฉะ ฉันไม่เคยรู้จักนาย ฉันแน่ใจว่าเราไม่ได้มีเรื่องกัน!" ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำให้ลูกจันทน์ถอยหลังหนีอีกครั้งแต่ก็ไปไหนไม่ได้มากนัก "ต้องการอะไรงั้นเหรอ ฉันต้องถามเธอมากกว่ามั้งว่าต้องการอะไร" เขาพูดพรางยกขาขึ้นไขว่ห้างหยิบปากกาบนโต๊ะมาควงเล่น "มะ หมายความว่าไง" "ที่เธอโทรตามฉันแบบนี้ไม่ใช่เพราะอยากหรอกเหรอ" "อึก ทุเรศ!" ลูกจันทน์ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกอย่างแรง "นายไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้!" "เป็นหมอ ได้เงินเดือนแค่ไหนกัน" "อย่ามาดูถูกอาชีพฉันนะ!" คนตัวเล็กตะคอกเสียงสั่น "นายไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์คนอื่นแบบนี้ ทุกอาชีพล้วนก็มีเกียรติ ไม่ใช่นาย" "ไม่ใช่ฉัน? เธอรู้เหรอว่าฉันทำอะไร" "เด็กแบบนายคงไม่พ้นพวกอันธพาลหาเรื่องชาวบ้านไปวันๆ" รอยยิ้มมุมปากค่อยๆจางหาย ก่อนที่ร่างหนาจะลุกขึ้นค่อยๆสาวเท้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก พร้อมกับเลื่อนมือหนาขึ้นมาบีบลำคอระหงเบาไม่แรงแต่ก็ไม่เบานัก "ปากแบบนี้ควรฆ่าให้ตายดีไหม" ตุบ ตุบ ตุบ "ปล่อย" ลูกจันทน์เบ้หน้าทุบตีแขนแกร่งของเขาก่อนที่เจเดนจะยอมปล่อยมือออก เขาหันหลังกลับมานั่งบนเตียงอีกครั้ง "กลับมาทำแผลต่อสิ" "ปะ ปล่อยพี่ภามเดี๋ยวนี้นะ" "มันไม่ตายหรอก แต่ถ้าเธอยังช้าอยู่ก็ไม่แน่" ร่างบางที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินไปหยิบอุปกรณ์เข้ามาทำแผลให้เขาซึ่งตลอดเวลาก็ทำแผลด้วยความหวาดระแวงจนเสร็จเรียบร้อย "มองหน้าฉันทำไม" ร่างหนาเลิกคิ้วขึ้นมองลูกจันทน์เล็กน้อยทำให้เธอรีบเบือนหลบสายตาพรางถอยหลังกรูด เจเดนมองท่าทางกลัวจนเกินเหตุของร่างบางอย่างไม่พอใจ "อยาก?" "ฉันเป็นพี่นายอย่างน้อยก็ควรเคารพกันบ้าง ปล่อยพี่ภามออกมาได้แล้ว" "หึ" เจเดนหลุดหัวเราะ "ปล่อยมันออกมา" สิ้นเสียงร่างหนาประตูก็ถูกผลักเข้ามาอย่างอุกอาจพร้อมกับหมอภามทีพุ่งปรี่เข้ามาอย่างหาเรื่อง พรึ่บ ตุบ "อ๊ะ พี่ภาม!" คนตัวเล็กเอ่ยเรียกหมอภามอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆคนที่นั่งบนเตียงก็พลิกตัวหลบร่างหนา จับแขนของหมอไพร่หลังแล้วออกแรงดันตัวเขาให้นอนคว่ำลงบนเตียง "อย่ามาแตะต้องตัวกู" เจเดนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "กูไม่ได้ใจดีขนาดที่มึงมาแตะตัวกูได้" อึก ร่างหนาผลักแผ่นหลังหมอออกอย่างแรงแล้วสาวเท้าเข้าไปหาลูกจันทน์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น "ถ้าเงินเดือนไม่พอใช้ ก็มาหาฉัน ฉันให้เงินเธอได้มากกว่านี้หลายเท่า แค่มาเป็นผู้หญิงของฉัน" เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินออกไปทันที "พี่ภามเป็นไงบ้างคะ" ลูกจันทน์รีบเดินเข้าไปประคองตัวหมอหนุ่มเอ่ยถามเขาด้วยความเป็นห่วง "จันทน์เป็นอะไรหรือเปล่า มันไม่ได้ทำรุนแรงอะไรกับจันทน์ใช่ไหม นอกจาก..." "เปล่าค่ะ" คนตัวเล็กปฏิเสธเสียงเบา "นี่มันเข้าข่ายคุกคามแล้วนะจันทน์ พี่ว่าเราควรแจ้งความ" "มะ ไม่ได้ค่ะ!" "ทำไม นี่มันเกินไปแล้วนะถ้าวันหลังมันทำมากกว่านี้ล่ะ" "จันทน์แจ้งไม่ได้พี่ภามก็รู้ดีว่าทำไม" หมอหนุ่มชะงักไป จริงสิพ่อลูกจันทน์เป็นนักการเมืองถ้ามีข่าวแบบนี้หลุดออกไปต้องแย่แน่ "งั้นพี่จะดูแลจันทน์เอง" "อย่าเลยค่ะ จันทน์ไม่อยากให้พี่ภามเจ็บตัวเพราะจันทน์อีก" "พี่ไม่เป็นไร ถ้ามันยังหาเรื่งจันทน์อีกบอกพี่เข้าใจไหม" คนตัวเล็กพยักหน้าให้ขณะที่ภามก็ส่งยิ้มแต่แววตากลับยังฉายแววกังวลชัดเจน "งั้นพี่ไปทำงานต่อนะ" "ขอบคุณนะคะ" ร่างบางถอนหายใจออกมาในตอนที่ประตูห้องถูกปิดลง ทั้งๆที่เธอใช้ชีวิตเรียบง่ายมาตลอดแต่มันกลับมาวุ่นวายเพราะคนคนเดียว ครืด ครืด ครืด คนตัวเล็กคว้าโทรศัพท์มือถือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมากดรับสายเมื่อว่าใครเป็นคนโทรมา "อื้ม มีอะไรปริม" "แกเข้าเวรค่ำไหม" ปลายสายเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงมีความหวังทำให้ร่างบางหลุดหัวเราะเล็กน้อย "น้ำเสียงแกดูหวังให้ฉันไม่มีเวรค่ำนะ" "เออ นั่นแหละตกลงมีหรือเปล่า" "วันนี้ไม่มี" "เยส! งั้นไปเที่ยวกัน" ลูกจันทน์ยิ้มให้กับน้ำเสียงดีใจจนเว่อร์ของปริม "ดีใจจังเลยนะ" "ก็แหงสิ ตั้งแต่เรียนจบไปเราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกันแบบนี้นานแล้วนะ" "มันก็จริง" คนตัวเล็กพูดออกไปเพราะพอเรียนจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำตามความฝัน จนพอมีหน้าที่การงานที่มั่นคงเราก็ทำงานหนักมาโดยตลอดจนลืมช่วงเวลานั้นไปว่าเรามีความสุขแค่ไหน "งั้นคืนนี้เจอกันหน้าบ้านแกนะ เดี๋ยวไปรับ" "ฉันไม่ได้พักที่บ้านนะ" ลูกจันทน์รีบพูดแย้งเพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านใหญ่เนื่องจากมันไกลจากโรงพยาบาลอยู่มากเหมือนกัน "รู้แล้วน่า เดี๋ยวไปรับนะ" "อืม" หลังจากเธอตอบรับทางนั้นก็กดวางสายใส่ทันที "ยัยปริมนี่ แบบนี้ตลอด" คนตัวเล็กบ่นอุบอย่างไม่พอใจก่อนที่เธอจะหยิบเอกสารของผู้ชายคนนั้นขึ้นมาอ่านอีกครั้ง