โปรย เสื้อผ้าเป็นรอยยับย่น ถูกปัดไปมาจับให้อยู่เข้ารูปเข้ารอย สองมือปัดป่ายริมฝีปากที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำกามเช็ดถูให้สะอาด ไม่เหลือแม้แต่กลิ่นคาว ทว่าผมเผ้าที่ยังคงรุงรังยังไม่ทันไปเก็บมัดรวบ เสียงฝีเท้าย่ำหนักก็เดินตรงมายังที่นางยืนอยู่ก่อนเสียแล้ว "เจ้าทำเช่นนี้ ไม่คิดว่าสามีจะระแคะระคายบ้างเลยเชียวหรือ?" น้องชายสามี ที่ยังมิได้ออกเรือน เอ่ยปากถามเสียงเข้มเจือดุดัน กระทั่งดวงตาทั้งสองยังเต็มไปด้วยประกายขุ่น ราวกับว่ากำลังพบบางสิ่งที่ไม่ถูกต้องเป็นอย่างยิ่งตรงหน้า “เจ้าเองก็คิดมากไปได้ พี่ชายเจ้ารู้ก็คงไม่ว่ากล่าวอะไร เพราะทุกสิ่งที่ทำให้ข้ามีความสุข เขาก็เห็นด้วยแล้วไปเสียทั้งหมด” “หึ! ช่างเป็นบุคคลที่น่ารังเกียจนัก โง่งมลุ่มหลงอยู่ใต้กระโปรงเมียเช่นนี้ เจ้าคงจะยินดีเสียตนเนื้อตัวสั่น!” น้ำเสียงและสีหน้า แสดงอาการหยามเหยียดออกมาอย่างไม่คิดที่จะปิดบังได้ ซูหนี่ว์รุดหน้าขึ้นมาใกล้ ป้องมือสวย จรดริมฝีปากแทบจะติดสนิทกับใบหูหนาข้างหนึ่งของเขา พลางกล่าว “ที่จริงแล้วข้ามิได้สั่นเพียงแค่ตัว ….” สิ่งที่นางกล่าวนั้นเบาราวกับกระซิบ ถ้อยคำเพียงสั้น ๆ ทว่ากลับทำให้หัวใจของเขาเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะนัก ทั้งยังรู้สึกราวกับลำคอหนากำลังเกิดอาการแห้งผาก กระทั่งกลืนน้ำลายยังยากลำบากนัก ............................................................................................................