เขา...หนุ่มเพล์ยบอยตัวพ่อ แต่ถูกบังคับให้แต่งงานกับลูกสาวเพื่อนรัก ทำไงล่ะ เมื่อไม่อยากจะแต่ง?? และก็มีแฟนแล้ว เธอ...เกลียดการคลุมถุงชนที่สุด เกลียดผู้ชายเจ้าชู้ แต่ความกตัญญูทำให้เธอเลี่ยงไม่ได้ **** “อุ้ย อะไรคะเนี่ย” คนตัวบางตกใจ หน้าร้อนผ่าวที่จู่ๆ ก็ถูกเขาบอกว่าชอบ แล้วดึงร่างเข้ามากอดไว้แน่นแบบนี้ เธอยืนตะลึง ยืนแข็งทื่อในอ้อมกอดที่รู้สึกอบอุ่นของเขา ใบหน้าหล่อเอียงแล้วซุกลงตรงซอกบ่าของเธอ สูดดมกลิ่นกายหอมเข้าปอดด้วยความรู้สึกที่อยากให้คนในอ้อมแขนรับรู้ “ผมรักคุณนะครับ คุณหนูดี” นนทรมณ์ตัดสินใจบอกรัก อย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้ง่ายๆ อย่างหมดใจเหมือนผู้หญิงคนนี้ เธอทำให้เขาเอ่ยคำว่ารักออกมาอย่างไม่ต้องสับสนหรือหวังจะให้เธอรักตอบหรือไม่ เมื่อเขารักเธอจริงๆ และต้องการให้เธอเป็นคู่ครองแทนผู้หญิงที่บิดาเลือกให้ “เอ่อ คุณ คุณรมณ์คะ พูดอะไรคะ รู้ตัวหรือเปล่า” คนไม่เคยถูกใครบอกรัก ไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ชายคนใดกล้าบอกรักเธอได้อย่างน่ารักแบบนี้ออก หัวใจดวงน้อยเต้นตุบๆ ตื่นเต้น ดีใจ และปลาบปลื้มอย่างที่สุด น้ำตาแห่งความปิติเอ่อออกมา เมื่อความรักที่เขามอบให้นั่น เธอไม่สามารถรับได้ เพราะความกตัญญูนั่นเอง “คุณรมณ์” เธอเรียกเขาเบาๆ น้ำตาเอ่อออกมาจนบ่าใหญ่ชุ่ม เจ้าของบ่าชะงัก รับรู้ถึงเสียงสะอื้นของเธอ เขาผละออกห่าง มองใบหน้าสวยอย่างตกใจ “คุณหนูดี ทำไมร้องไห้ครับ ผมพูดอะไรที่ทำให้คุณเสียใจเหรอครับ” เขาถาม คิดว่าตัวเองพูดผิด แต่ใบหน้าสวยส่ายหน้าปฏิเสธ ซบหน้าซบอกใหญ่อย่างจำนนกับหัวใจ ‘ทำไมนะ ทำไม ฟ้าถึงลงโทษเธอแบบนี้ ทำไมถึงส่งเขามาให้รักด้วย’ เธอต่อว่าฟ้าที่ไม่เป็นใจให้เธอสมหวังใจความรักเลย มอบผู้ชายดีๆ ที่รักเธอมาให้ โดยที่เธอไม่สามารถครองรักกับเขาได้ และเธอก็ไม่ใจร้ายที่จะทำร้ายเขาด้วย “ไม่ ไม่ค่ะ คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะคุณ แต่ฉันร้องไห้เพราะตัวฉันเอง เพราะชะตาชีวิตของฉันเอง” “อะไร ผมไม่เข้าใจ คุณพูดถึงอะไร” ชายหนุ่มมองหน้าสวยที่เปื้อนคราบน้ำตา ยกมือเกลี่ยหยดน้ำตาให้อย่างนุ่มนวลเบามือ ทำหัวใจดวงน้อยอบอุ่นและมีความสุข “ฉัน ฉันขอโทษนะคะที่ไม่สามารถรับความรักอันมีค่าของคุณได้” “อะไรนะครับ ทำไม คุณก็ไม่มีแฟนนี่ครับ เราสองคนก็คบหากันมานานแล้ว รู้ใจกัน เข้าใจกันดีนะครับ” “ค่ะ ฉันรู้ดี” “รู้ รู้ว่าผมรักแล้วทำไมจะต้องปฏิเสธล่ะ เมื่อคุณก็ไม่ได้รังเกียจผมไม่ใช่เหรอ” เขาย้อนถาม จับบ่ามนแน่น จ้องตาสวยอย่างค้นหาคำตอบ ไม่เข้าใจที่เธอสื่อออกมา “ฉัน ฉันมีคู่หมั้นแล้ว” เธอตัดสินใจบอก ทำคนฟังอึ้ง มือใหญ่ค่อยๆ ปล่อยจากบ่ามนช้าๆ แล้วปล่อยให้มันร่วงลงข้างตัว มองเธออย่างไม่เชื่อสายตา อย่างผิดหวัง หัวใจแตกเปรี้ยงทันที “อะไรนะครับ มีคู่หมั้นแล้วเหรอ” “ฉันขอโทษนะคะ คุณอย่ารักฉันเลย เก็บความรักที่มีค่าของคุณให้กับผู้หญิงที่เหมาะสมดีกว่า ลืมฉันเสียเถอะนะคะ” บอกเขาแล้ว เธอรีบหมุนตัว วิ่งจากไปตรงนั้นทันที โดยที่นนทรมณ์เรียกไม่ทัน หนูดีวิ่งขึ้นรถเก๋งคันเก่งแล้วขับออกไปจากสวนสาธารณะที่นัดเจอกันแล้ว “หนูดี จะให้ผมเลิกรักคุณได้ไง ยิ่งเห็นคุณร้องไห้แบบนี้ ผมยิ่งเลิกรักคุณไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มบอกเห็นสายตาของเธอที่บ่งชัดว่ารักเขาเช่นกัน แต่เขาจะปล่อยให้คนรักเจ็บปวดฝ่ายเดียวได้อย่างไร “ผมจะทำให้ความรักของเราสมหวัง รอผมนะครับ” นนทรมณ์ตัดสินใจแล้ว มองไปตามเส้นทางที่หนูดีขับรถจากไปอย่างมีเป้าหมาย