เธอ...โกรธเกลียดและจำฝังใจ เขา...รักและผูกพันจนไม่อาจละสายตา ไม่กล้าวางมือ คนหนึ่งเคียดแค้น คนหนึ่งรักปักษ์ใจเพราะเขาปักป้ายจองเธอเอาไว้ตั้งแต่อายุสิบห้า ทำสนธิสัญญาตกลงความด้วยฝ่ามือเล็กๆ แต่ดุเด็ดแสบร้อนเสียจนหน้าหัน แล้วจะให้เขาปล่อยมือจากเธอได้ยังไง ต่อให้ถูกตราหน้าว่าชั่วช้าหรือเห็นแก่ตัว เธอก็ต้องเป็นของเขา... “ฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณนะ” “อ้าว เมื่อคืนเห็นร้องเหยงๆ อยากจะเป็น เราเซ็นสัญญาว่าจ้างกันอย่างถึงพริกถึงขิงแล้วไม่ใช่เหรอ” “คุณ! เลวที่สุด” ฝ่ามือบางทำท่าจะฟาดใส่หน้าคมเข้ม แต่เขาเร็วกว่า จับมือข้างนั้นเอาไว้แล้วบีบแน่น ร่างเล็กถูกดึงเข้าหาร่างหนา หญิงสาวขืนตัวแต่ไม่อาจทานแรงแห่งบุรุษได้ “ครั้งเดียวพอแล้ว”