หนึ่งบุรุษ ถูกพิษประหลาดจนสิ้นความเป็นชาย จนต้องกลายมาเป็นสตรี กับ หนึ่งสตรี มีความจำเป็นต้องแต่งเป็นบุรุษ คนประหลาดทั้งสองคนได้มาพบกันราวสวรรค์แกล้ง จนต้องร่วมชะตาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ท่านอ๋องป่วยเป็นโรคหมดความเป็นชาย ความวุ่นวายจึงตามมา เขากล่าวหาว่านางเป็นหมอเถื่อนที่เอาแต่ รังแกเขาขณะอยู่ในคราบของดรุณีน้อย ทว่า...ครานี้ไม่รู้ว่าใครที่ฉวยโอกาสกันแน่ แต่อย่างน้อยหมอเถื่อนที่ว่า ใต้เสื้อผ้ามีความเป็นสตรีครบกระทั่งหัวใจก็แล้วกัน ---*---*---*---*---*--- ตัวอย่าง แสงอาทิตย์แยงตา ปลุกจิตที่พร่าเลือนให้ฟื้นขึ้น ร่างกลับสู่ดรุณีเพรียวบางสูงโปร่งยันกายนั่ง ยกมือบังแสงแดดรำไร ร่างกายเย็นเฉียบ ครั้นจะกอดอกกลับมีอาภรณ์อยู่ในสภาพไม่สมบูรณ์ดี ทั้งหลุดลุ่ยและไม่ได้คาดเอว จื่อถงคับแค้นใจหมอเถื่อนนัก ยื่นนิ้วเรียวไปปัดที่หน้าผากคนนั่งหลับจนหงายท้อง “ทำอะไรของเจ้าเนี่ย!” ซวี่เหยาดีดตัวกลับมากุมหน้าผาก ถลึงตาถาม จื่อถงยิ้มเย็น ดวงตาแข็งกร้าว “ข้าต่างหากที่ต้องถาม ว่าเจ้าทำอะไรข้า” มือเอื้อมไปบีบปลายคางซวี่เหยาจนปากยู่ พลางกระเถิบหน้าเข้าใกล้ “เมื่อคืนเจ้าทำอะไรข้า!?” คำถามนั้น ข้าต้องถามนะจวิ้นอ๋อง โอ๊ยตาย แสดงว่าเมื่อคืนที่กลับร่างเป็นชายเพราะพระจันทร์เต็มดวงคงไม่รู้เรื่องราวกระมัง? หมอเหยายกมือจับข้อมือจื่อถง พลางลูบไปมาอย่างผะแผ่ว ชวนจั๊กจี้จนขนลุกซู่จนต้องรีบชักมือออก ซวี่เหยายิ้มกริ่ม ยกนิ้วชี้ตัวเองมาจิ้มกัน “จื่อเอ๋อร์--” “อย่าเรียกอย่างนั้น คลื่นไส้” จื่อถงขมวดคิ้วแน่น ชักสีหน้า แต่ซวี่เหยาหาได้กลัวไม่ เบิกตาโตกล่าวสัพยอก “แค่คืนเดียวก็ทำให้เจ้าท้องได้แล้วหรือนี่ อ้า หมออย่างข้ามีน้ำยานัก” ซวี่เหยายิ้มระรื่น ลูบคางตัวเองอย่างพึงพอใจ จื่อถงเบิกตากว้าง กระชากคอเสื้ออาเหยามาเผชิญหน้า ใจเต้นไม่ถูกจังหวะ อยากจะกระเด็นออกมาเต้นให้ตายที่นอกอก “เมื่อคืนเจ้าทำอะไร!” “โธ่ จื่อเอ๋อร์ ข้าควรถามเจ้า ว่าเมื่อคืนเจ้าจะทำอะไร”