วันเวลาอันแสนสุขย่อมทำให้คนเปราะบาง ทูตอู๋เซียงทราบเรื่องนี้ดี เขาจึงเฝ้ารออย่างอดทน รอวันที่เยี่ยติ่งจือเปี่ยมล้นด้วยความสุขขณะโอบกอดภรรยาและลูกน้อย เมื่อวันนั้นมาถึง...การพรากผู้เป็นที่รักไปย่อมทำให้เยี่ยติ่งจือเจ็บปวดแสนสาหัส ดวงตากระจ่างใสจะมืดบอดด้วยความเดือดแค้นและหลงสู่ทางมาร! การควบคุมผู้หลงทางเช่นนี้ย่อมง่ายดายไม่ต่างจากชักเชิดหุ่น ทว่าไป่หลี่ตงจวินย่อมไม่นิ่งดูดาย เมื่อผู้เป็นทั้งสหายและเป็นดั่งพี่น้องตกที่นั่งลำบาก แม้อยู่ไกลพันหลี่ก็ต้องไปช่วย! ทว่าไม่มีใครรู้เลยว่าเหตุการณ์ครั้งจะนำไปสู่โศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ ที่ผู้คนจะเล่าขานไปอีกยาวนาน