‘อย่ามาอวดดีกับฉัน เลือกเอาว่าจะให้ฉันออกตามล่าพี่สาวเธอมารับโทษและจะเป็นโทษที่เธอเองหรือใครก็คาดไม่ถึง กับที่เธอนอนอ้าขาให้ฉันเอาเพื่อลดหนี้ ต่อไปไม่ต้องรอวันเพื่อนับหน้าเจ็ดหลังเจ็ดแต่จะใส่ถุงเอากันทุกครั้ง ยิ่งได้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีหนี้จะได้ลดเร็วๆ สมกับความต้องการของเธอยังไงล่ะศกุนตลา’ ความอวดดีของหญิงสาวตอนนี้ ผสมปนเปกับความหึงหวงบวกกับเรื่องเงินเมื่อช่วงเช้าทำให้ความอดทนของคเชนทร์ขาดผึง ไม่สนว่าคนฟังจะรู้สึกเช่นไรเพื่อที่ตัวเองจะได้ระบายความขุ่นเคืองใจออกมาบ้างเป็นพอ ‘พะ พ่อเลี้ยงกำลังขู่หนูเหรอคะ’ ศกุนตลาถามเสียงสะอื้น ‘แล้วที่ผ่านมาฉันทำเป็นแค่ขู่หรือไง!’ หญิงสาวดึงตัวเองออกมาจากภาพอดีตอย่างพยายามตัดใจ ก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งที่โต๊ะญี่ปุ่นหยิบกระดาษพร้อมจรดปลายปากกาลงไปเขียนถ้อยคำบอกลาผู้เป็นตาและยายด้วยใบหน้าอาบน้ำตา กระทั่งจบประโยคสุดท้ายมือบางก็จัดการพับจดหมายกรีดนิ้วลงไปอย่างเรียบกริบแล้วสอดไว้ใต้หนังสือ ศกุนตลายกมือลูบท้องพร้อมกับพึมพำถึงใครอีกคน “ในเมื่อพี่ผึ้งกำลังจะกลับมา ร่างกายของหนูก็หมดประโยชน์ ไหนจะลูกในท้องที่พ่อเลี้ยงไม่ต้องการ ไร่แห่งนี้ไม่มีพื้นที่ให้เราสองแม่ลูกได้ยืนอีกต่อไปแล้ว ลาก่อนนะคะพ่อเลี้ยงคเชนทร์”