"เราสอบได้ใช่มั้ย เอาเอกสารมา เราจะหนีไปคืนนี้" "ไม่ได้!!" ปันปั้นคัดค้านเสียงแข็ง จะให้หนีไปได้ไง โซ่ไม่รู้เส้นทาง ไม่เคยเข้าเมืองใหญ่ ไม่เคยไป ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นั่นเลยสักอย่าง นอกจากสิ่งที่เขาบอกเล่าให้ฟัง "แต่เราไม่อยากแต่งงาน เข้าใจไหม เอามา ขืนเราอยู่ แม่จะจับเราแต่งงานอีก พรุ่งนี้เสี่ยคนนั้นจะมาดูตัวเรา แม่จะขายเราให้เสี่ย" "อย่าไป อย่าไปนะโซ่ อย่าไป" ปันปั้นรวบตัวเพื่อนสนิทที่ใจกำลังแตกร้าวออกเป็นเสี่ยง ๆ เข้ามากอดไว้จนแน่น สัมผัสได้ถึง หยดน้ำตาที่เริ่มเปียกชื้นบนอกเสื้อของเขา "ระ..เราอยากเรียน เหมือน..ปั้น ฮึก..เราไม่อยากแต่ง เราไม่เคยคิดว่าเราจะต้องไปเป็นเมียใคร" "โซ่" เสียงอ่อนนุ่มเอ่ยเรียกอย่างปลอบประโลมกัน ดีแค่ไหนที่โซ่เลือกมาหาเขาก่อน "เอาให้เรานะ เราจะไป ปล่อยให้เราไป เราต้องไปจากที่นี่" "แต่งงานกันไหม" "อะ..อะไรนะ" โซ่นิ่งอึ้งไปกับคำที่เพื่อนของเขาหลุดออกมา "แต่งงานกับปั้น" "...." โซ่ผละจากกอดของปั้นและมองสบสายตาที่หนักแน่นนั้นอย่างรู้สึกสับสน "ถ้าแม่โซ่ต้องการแค่ให้โซ่มีอัลฟ่าดูแล ปั้นจะเป็นให้ ถ้าอยากได้เงิน ปั้นก็มีให้ แต่งงานกับปั้น แล้วไปเรียนด้วยกัน ถ้า..โซ่ตกลง" "ฮึก..อย่า..อย่าเอาชีวิตปั้นมาผูกติดกับคนอย่างเรา มันไม่คุ้มเลย..ฮึก..อย่าทำ" "ไปเรียนด้วยกัน ห้าปี ถ้าวันนั้นคนคนนั้นของโซ่ไม่ใช่ปั้น ปั้นจะหย่าให้" "ปะ..ปั้น ตะ..แต่ เราเป็นเพื่อนกัน" "เราจะยังเป็นเพื่อนกัน แค่แต่งกับปั้น ชีวิตโซ่ ปั้นจะรับผิดชอบเอง แค่ห้าปี เรียนให้จบ" "ดะ..ได้..จริง ๆ เหรอ" "ปั้นมีเงิน เสี่ยคนนั้นให้เท่าไหร่ ปั้นจะให้มากกว่า ถ้าแม่จะขายโซ่ ปั้นจะซื้อ" ความค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป ค่อย ๆ ทำให้อีกคนรัก แบบที่เขาวางไว้ เขาคงใช้ไม่ได้แล้ว รู้เพียงว่า ปล่อยให้คนที่เขากำลังกอดไว้แต่งไปกับคนอื่นไม่ได้