“เหมือนว่าคุณจะรู้ใจผมดีจังเลยนะ” “ฉันก็พูดตามเนื้อผ้า” “ผ้าที่อยู่บนตัวผมเนี่ยนะ ลองสัมผัสดูดีกว่ามั้ยจะได้ไม่มองแล้วพูดออกมาผิดๆ” ว่าแล้วก็รวบสองมือบางให้แนบกับอกโดยที่สายตาไม่ละไปไหน การเคลื่อนไหวของอกสาวทำให้เขารู้ว่าเธอเหมือนจะหมดลมหายใจลงให้ได้ แม้เธอจะขืนแต่ก็ไม่สามารถทานต่อพลังที่มากกว่าได้ “นี่คุณปล่อยฉันนะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น” ตอนนี้ใบหน้าของเขาห่างกับเธอแค่ชนิดที่ว่าแมลงวันยังบินผ่านไม่ได้ “ก็ไม่แปลกในเมื่อไม่มีใครตาบอด” แม้เสียงจะยังดูอ่อนโยน แต่แววตาคมกลับดุกร้าวขึ้นเพื่อส่งสัญญาณบางอย่างให้เธอรับรู้ว่าเขากำลังจะคิดบัญชีเธอซะแล้ว “คุณ!” “หือ?” “คุณต้องการอะไรฉันรู้ดี คุณไม่ต้องกลัวหรอกฉันจะตอบสนองความต้องการของคุณเอง” การิตาหมายถึงว่าที่เขาต้องการให้เธอปิดเรื่องของเขากับเธอ แต่ไม่รู้ตัวเลยว่าโดดเข้าไปสู่หลุมพรางที่เขาไม่ได้ขุดเลยแม้แต่น้อย