ไออุ่นหัวใจพองโต รู้สึกหวานในอก พยักหน้ารับ ลืมเรื่องที่มารดาสั่งมาจนหมด ใบหน้าถูกพรมจูบอย่างอ่อนโยน เจ้านายถึงได้ยอมปล่อย "คุณราม ช่วยหลับตาก่อนได้ไหมคะ คือว่าอุ่น....." "ฉันไม่เพียงแค่เห็นยังสัมผัสจนทั่วแล้ว อุ่นยังจะอายอีกหรือ?" เห็นสาวน้อยเม้มปากก้มหน้างุด บัลรามจำต้องหลับตาลง "ก็ได้ ๆ แม่สาวน้อยขี้อายของฉัน" พออีกฝ่ายหลับตาไออุ่นค่อยขยับตัวออกจากผ้าห่ม ลุกขึ้นยืนหยิบเสื้อกับผ้าถุงเตรียมจะใส่ "อ๊ะ!" อยู่ ๆ ไหล่สองข้างก็ถูกบีบอย่างแรง "นี่มันอะไรกันไออุ่น!" เสียงลอดไรฟันของคนด้านหลัง บ่งบอกอารมณ์ผู้พูดได้เป็นอย่างดี เด็กสาวตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ น้ำตาคลอดวงตา เธอลืมไปได้อย่างไร บนแผ่นหลังของเธอมีรอยสักอีเป๋ออยู่ "ฉันถามทำไมไม่ตอบ?! อ้อ! มิน่าล่ะทำไมฉันถึงรู้สึกดีกับเธอนักที่แท้เธอก็ทำเสน่ห์ใส่ฉันนี่เอง!!" "มะ..ไม่นะคะคุณราม มันแค่รอยสัก อาจารย์คนนั้นบอกว่ามันอาจช่วยชีวิตอาภัพของอุ่นได้บ้าง ฮึก อุ่นไม่เคยคิดทำเสน่ห์ใส่คุณเลยนะคะ" ไออุ่นตอบทั้งน้ำตานองหน้า