ชะตาผกผันนำร่างอี้หรูผ่านห้วงมิติเวลามายุคอดีต จากคัมภีร์สวรรค์หรือสร้อยข้อมือสลักลายโบราณ ข้ามกาลเวลามามิพอ มาอยู่ในฐานะอาจารย์หญิงของเขาอีก แต่กลับเป็นคนไร้วรยุทธ์และถูกลูกศิษย์คิดไปเอง ว่านางแอบฝึกคัมภีร์สวรรค์จนธาตุไฟเข้าแทรกความจำเสื่อมไปหมดแล้ว เอาเถอะนางจะยินยอมถ้ามีเงินเลี้ยงนางให้กินอิ่มเป็นพอ แต่ไม่พอเท่านั้น เมื่อนางห่างเขาไปต้องกลับมาเป็นสาวใช้จอมแก่น "แม่ข้าไปแล้ว ถอดเสื้อผ้าออกสิอี้เอ๋อ ท่านบอกว่าเจ้าชื่อว่าอี้เอ๋อสินะ เอ้า ถอดเหมือนสาวใช้คนอื่นสิ" เหวินฟางคิ้วขมวดแน่น จ้องนางปานจะคั้นให้แหลกคามือ "หา!!? ถอดทำไมเจ้าคะ คนใช้คนอื่นท่านบอกว่าพวกนางถอด แต่ข้าไม่จะเป็นต้องทำอย่างพวกนางนี่" อี้เอ๋อกอดอกแน่นห่วงแหนตัวอย่างยิ่ง ข้าบริวารก้มหน้าแลมองขึ้นมาเล็กน้อย เหลือบมาเพียงนี้มีหรือนางจะไม่รู้ว่าต้องการอะไร ประสาทไปแล้วแน่ๆ จะให้แก้ผ้าท่ามกลางคนหนุ่ม ยืนด้านหลังเยอะแยะ! นางสาดแววตาไปด้านหลังแล้วนึกด่าเขา "จะถอดเอง หรือจะให้ข้าถอด" เขาขยับเข้าใกล้ เหมือนราชสีห์ย่องหาเหยื่อ "ถอดออกเพื่อธุระอะไรเจ้าคะ" นางถามแล้วถอยหนึ่งก้าว "คำถามเหมือนอยากได้คำตอบจากข้า.. ว่าจะสั่งเจ้าขึ้นเตียงเช่นนั้นล่ะ" มองยิ้มดูแคลน "ข้ามารับใช้ท่านในเรื่องจิปาถะเจ้าค่ะ" "จิปาถะข้าคือทำตามสั่งทุกอย่าง" เขาเดินเข้าใกล้ยิ่งขึ้น ต้อนร่างอีกคนก็ถอยร่นตลอด