นั่งเครื่องมาประมาณชั่วโมงเศษๆ ขวัญพิชชาก็มาถึงจังหวัดเป้าหมายสักที เดินออกจากห้องผู้โดยสารขาเข้า พร้อมกระเป๋าใบใหญ่ยักษ์ กวาดสายตามองหาคนมารับ ที่คุณตาได้บอกเอาไว้ก่อนหน้า -ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ- ขวัญพิชชาก้มมองหน้าจอสมาร์ตโฟนเครื่องหรู เห็นเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยโชว์ขึ้นมา -“สวัสดีค่ะ”- -“ใช่ค่ะ มาถึงแล้ว ยืนอยู่ตรงประตูออกสามคะ”- -ใช่ๆ ฉันใส่เสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนขาสั้น แล้วก็รองเท้าบูตสีดำ”- -“สวัสดีค่ะ”- “คุณทางนี้!” ขวัญพิชชาหันไปทางเสียงเรียก ตรงหน้าเป็นชายหนุ่มผิวคล้ำหน้าตาหล่อเหลาไม่เบา รูปร่างน่าจะสูงราวๆร้อยแปดสิบเซนติเมตรขึ้น ใบหน้าคมคาย มีหนวดเคราขึ้นปกคลุมหน่อยๆ ผมเผ้าดูเหมือนไม่ได้หวีเซตมาเลย สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวทับไว้ด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก็อตสีดำ กางเกงยีนขายาวสีเดียวกัน เพิ่มเติมด้วยรองเท้าผ้าใบเก่าๆอีกคู่ เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้ายืนแน่นิ่ง ไม่มีท่าทีจะก้าวขา ชายหนุ่มเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงทุ้มเข้ม “คุณขวัญพิชชาจะยืนตกตะลึงกับความหล่อของผมอีกนานมั๊ย!? เราต้องไปต่ออีกไกลเลยนะ ส่งกระเป๋ามา ผมจะช่วย!” “โอเคคะ คุณภูธรสุดหล่อ!” ขวัญพิชชาส่งยิ้มหวานทะเล้นให้ชายหนุ่ม ก่อนที่จะเลื่อนกระเป๋าใบใหญ่ยักษ์ไปให้ พรางคิดในใจหน้าตาภูธรแล้วยังไม่พอ ยังหลงตัวเองสุดๆอีกต่างหาก ! มองหน้าหญิงสาว เห็นรอยยิ้มกวนๆ ปากเล็กจิ้มลิ้มที่พ่นวาจาประชดประชันออกมา รู้สึกมันเขี้ยวขึ้นมาทันที “ผมชื่อวรกันต์ เรียกกันต์เฉยๆก็ได้” พูดเสร็จก็ลากกระเป๋าไปยังทิศทางที่จอดรถไว้ “ยินดีที่ได้รู้จักคะภูธร!” ขวัญพิชชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวน แล้วก้าวขาฉับๆเดินตามหลังชายหนุ่มไป