“พี่วินจะพาหนูไปไหนคะ” ถามหน้าตาตื่นและรีบตวัดแขนโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่น อนาวินอมยิ้มแล้วก้มหน้าลงมากระซิบข้างใบหูเล็กเสียงเบาเหมือนมันคือความลับสุดยอด “พาไปนอน” “ไม่เอาค่ะ หนูไม่ง่วง หนูจะกินน้ำส้ม” นิ้วเรียวสวยชี้ไปที่แก้วน้ำส้มทรงสูงที่วางอยู่บนโต๊ะและเริ่มดิ้น คำว่าพาไปนอนมันไม่น่าไว้ใจยังไงก็ไม่รู้ อนาวินอมยิ้มกับวิธีการแบบเด็กๆของคนในอ้อมแขนที่มีสารพัดวิธีมาทำให้เขาได้เอ็นดูและมันเขี้ยวไปพร้อมๆกัน เขาเลยต้องทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาอีกครั้งเมื่อแม่เนื้อนิ่มเรียกร้องจะดื่มน้ำส้มที่เจ้าตัวไม่สนใจสักเท่าไหร่ตอนยกมาให้ “ดื่มหมดแล้วพี่พาไปนอนนะคะ เด็กดีต้องนอนกลางวันรู้ไหม” หยิบแก้วน้ำส้มที่ความเย็นลดลงมาแล้วจ่อที่ปากเล็ก ดวงตากลมมองค้อนแล้วอ้าปากงับหลอด “หนูไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆนะคะที่ต้องนอนตอนกลางวันทุกวันน่ะ” ปล่อยหลอดออกจากปากแล้วเถียงกลับเสียงขุ่น “อ๊ะ!” และไม่ทันได้ตั้งตัวริมฝีปากหยักก็ทาบทับลงมาอย่างเหมาะเจาะราวกับว่าเล็งไว้นานแล้ว ดวงตากลมเบิกกว้างก่อนจะปิดเปลือกตาลงอย่างง่ายดายราวโดนมนต์สะกด น้ำส้มรสชาติเยี่ยมที่คลุ้งและมีกลิ่นหอมติดอยู่ในโพรงปากเล็กทำเอาอนาวินติดใจ ปลายลิ้นสากไล้ต้อนเก็บเกี่ยวความหอมหวานอย่างละมุนละไมไม่ดูดดื่มรุนแรงจนเกินไป จัสมินทำใจกล้าลองแตะลิ้นของตัวเองกับลิ้นที่พัวพันอยู่ในปากอย่างไม่ประสีประสา เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้าๆ จิกเกร็งนิ้วมือไว้กับท่อนแขนแข็งแรงแน่นจนเป็นรอยเล็บ อนาวินถึงกับครางฮือในลำคออย่างถูกใจเมื่อลูกศิษย์สาวในวิชานี้เริ่มจะเรียนรู้บ้างแล้ว ฝ่ามือก็คอยลูบไล้บั้นเอวเล็กเล่นก่อนจะตัดใจถอนริมฝีปากออกมา “น้ำส้มหวานมาก หวานกว่าปกติเสียอีก สงสัยต้องดื่มแบบนี้กับจัสมินบ่อยๆเสียแล้วว่าไหมครับ” ฟัดจูบที่แก้มแดงจัดไปหลายฟอดใหญ่จนเจ้าของแก้มก้มเบี่ยงหนี แล้วฟาดมือลงที่แขนพลางบ่นงุ้งงิ้งฟังไม่ค่อยได้ศัพท์ “ไม่ต้องมาหอมเลย พี่วินชอบแกล้งหนู นิสัยไม่ดีด้วย” มือน้อยยกขึ้นปิดแก้มตัวเอง “จะหอมแล้วก็จะพาไปนอนด้วย งอแงแสดงว่าง่วงเต็มทีแล้ว” จัดการอุ้มคนขี้อายขึ้นแล้วตรงดิ่งไปยังห้องนอนเลย คนไม่ง่วงโวยวายเสียงดังลั่น