ในวันที่เขาขอคบ เธอจำได้ว่าตัวเองตอบรับไปทั้งที่ยังไม่แน่ใจ คงเพราะตอนนั้นเธอก็ยังไม่รู้ว่าความรักคืออะไร ****************** เมื่อมายืนอยู่ชานชาลา จิรัชยาก็นึกถึงประโยคเด็ดของเพื่อนรัก จ๋าสวยเลือกได้ มีผู้ชายมาจีบเยอะ เหมือนยืนอยู่ชานชาลา แล้วมีรถไฟจอดอยู่ตรงหน้ามากมาย แต่ไม่มีขบวนไหนส่งจ๋าไปถึงปลายทางได้ ระหว่างรอโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีขบวนนั้นไหมกับเลือกขึ้นขบวนที่มีแนวโน้มว่าจะส่งเราให้ไปต่อได้ เราอยากให้จ๋าเลือกอย่างหลัง ระหว่างนี้ก็ชมวิวข้างทางไปเรื่อย ๆ บางทีกว่าจะถึงจุดหมายจ๋าอาจได้เจออะไรดี ๆ ที่น่าประทับใจ แต่ถ้าสุดทางแล้วมันยังไม่ใช่ก็แค่ขึ้นขบวนใหม่ มันคงเป็นโชคดีของเธอกระมังที่เลือกขึ้นถูกขบวน เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปนั่นแหละ แวบแรกอาจถูกใจผู้ชายที่รูปร่างหน้าตา ต่อมาก็ดูกันที่นิสัยใจคอ ถ้าพอไปกันได้ก็ลองคบต่อ "จ๋าคิดอะไรอยู่เหรอ" ณดลถาม เมื่อรถไฟขบวนที่จะไปจอดอยู่ตรงหน้า แต่จิรัชยายังไม่ยอมขึ้น หญิงสาวหันไปส่งยิ้มหวานให้ "คิดว่าตัวเองโชคดีจังที่มีพี่ดลเดินข้าง ๆ จ๋าเกือบสลัดพี่ทิ้งไปแล้ว" "ไม่ได้เกือบนะ จ๋าสลัดพี่ไปแล้ว แต่เป็นพี่ที่ไม่ยอมปล่อยให้จ๋าไป" "ต่อไปนี้จ๋าจะไม่ไปไหน แต่พี่ต้องเป็นแฟนที่ดีของจ๋านะคะ" "ถึงจ๋าไม่ขอ พี่ก็ต้องทำตัวเป็นผู้ชายที่ดี ไม่ให้ผู้หญิงที่พี่รักต้องเสียใจและเดินจากไปอย่างแน่นอน"